تهاجمِ گسترده به آسیای کوچک به فرمانِ اُرُدِ دوم (پادشاهی ۵۷_۳۷ ق.م)
یکی دیگر از نشانه‌های احیای سنّتِ هخامنشیان توسط دولتِ اشکانی به نظر می‌رسد در مبارزات برای فتوحاتی باشد که در سال ۴۱ ق.م توسط اُرُدِ دوم آغاز شد، در پیِ شکستِ روم در نبردِ حران در سال ۵۳ ق.م. حمله به آسیای صغیر توسطِ شاهزاده پاکور و ژنرالِ رومی کوینتیوس لابیِنوس(۱)، بدونِ شک جاه‌طلبانه‌ترینِ اقداماتِ تهاجمی بود که تاکنون توسطِ دولتِ اشکانی انجام شده بود، و تنها قابل قیاس است با تلاشِ نبردِ غلبه یافته‌ی خسرو دومِ ساسانی علیه بیزانس، که پس از موفقیتِ اولیه، توسطِ رومیان خنثی شد. البته می‌توان تجاوزِ دولتِ اشکانی در سالِ ۴۱ ق.م را به‌عنوانِ تلاشی برای احیای امپراتوریِ هخامنشی درنظر گرفت. اما هیچ مدرکِ بدونِ ابهامی برای که به نفعِ چنین تفسیری باشد، وجود ندارد. در واقع، حمله‌ی اشک به آسیای صغیر، که اندکی پس از پایانِ جنگِ داخلیِ روم به به دنبال آمد، در زمانی که تسلطِ روم بر املاکِ شرقی‌اش شکننده بود، ممکن است فرصتی برای گسترشِ نفوذِ حوزه‌ی دولتِ اشکانی بر ضدّ روم باشد.
یپی‌نوشت:
۱. کوینتیوس لابیِنوس(Quintius Labienus)سفیرِ رومی بوده که توسطِ فرمانده‌ی کلِ سوریه اعزام شده بود.
مأخذ:
Shayegan.M. Rahim, Arsacids and Sasanians Political Ideology in Post-Hellenistic and Late Antique Persia, Cambridge, New York, First Published 2011