استقرار سوئدی‌ها

یکی از مأموران کمپانی هلندی هند غربی به نام اوسه لینکس (Usselincks) در اثر نارضایتی، محل خدمت خود را ترک گفته و به سوئد آمده بود. وی پادشاه گوستاو آدلف را متوجه ساخت که امکان فراهم آوردن مستعمره‌ای در قاره‌ای جدید برای او نیز فراهم است. براستی نیز چند سال پیش از مرگ این پادشاه که در سال ۱۶۳۲ اتفاق افتاد، یک کمپانی سوئدی امتیازی از کمپانی هند غربی کسب کرده بود که در سال ۱۶۳۳ تجدید گردید. سال بعد پیر مینویی، فراری دیگر کمپانی هند غربی، با پشتیبانی وزیر مقتدر سوئدی آکسل اوگژنیستیرن (Axel Oxenstiern) که وارث افکار پادشاه متوفی بود، از گوتِنبُرگ یا یوتِبُری بادبان‌ها را برافراشت و با پنجاه مهاجر سوئدی و فنلاندی به منظور تأسیس یک مستمرة سوئدی در سواحل اقیانوس اطلس، به سوی قاره جدید حرکت کرد. وی در آوریل ۱6۳۸ به خليج دولارار رسید و سرتاسر سرزمینی را که میان پایین دست رودخانه ترانتون(Trenton) تا دمافه هنلوپن(Henlopon) قرار داشت از سرخپوستان خریداری کرد و نیز از نامگذاری این سرزمین به نام سوئد جدید نیز خودداری نکرد و بزودی دژ کریستینا(Christine) را به افتخار ملکه کریستین، دختر گوستاو آدولف ، در کنار شهر کنونی ویل مینگتون بنا کرد.

سال ۱۶۴۰، بر رغم اعتراضات شدید هلند که مدعی مالکیت سواحل خلیج به عنوان اولين اشغالگر بود، دولت سوئد عده دیگری از مهاجران سوئدی را برای پیمودن اقیانوس اطلس به سوی قاره جدید روانه ساخت. ابتدا منازعات و کشمکش‌هایی میان دو کمپانی رقیب درگرفت، سپس جنگی راستین بین دو کشور آغاز گشت. در سال ۱۶۵۵، فتح کریستینا (که در آن هنگام کریستیانیا نام گرفته بود) به وسیله حاكم هلندی بسیار فعال که استویی وزان (Stuyvesant) نام داشت، به این جنگ و نیز به وسوسه استقرار سوئد در حاشیه دولاوار، پایان بخشید.