به گزارش انجمن خرد آورده شده از ایسنا، شاید اگر قرار بر بررسی پیشینه بیماریهای واگیردار در دنیا باشد، اطلاعات کمی به دست بیاید، اما میتوان موقعیت همیشه حساسِ ایران باستان را از نظر قرارگیریاش بین مناطقی مانند هند، روسیه و بینالنهرین از عواملی دانست که همیشه این کشور را در معرض خطرهای زیادی مانند همین بیماریهای واگیردار قرار داده است. بنا بر منابع موجود، شیوع بیماریهای واگیردار از سده سیزدهم هجری در ایران اوج میگیرد. در سالهای ۶۲۸-۶۲۷ میلادی، «طاعون شیرویه» همه استانهای باختری شاهنشاهی ساسانیان، به ویژه میانرودان را پر میکند و نیمی از جمعیت آن استانهای شاهنشاهی و از جمله شاهنشاهِ ساسانی بر اثر این بیماری جان خود را از دست میدهند. از سوی دیگر طاعون و حتی وبا چندینبار در دوره صفویه شیوع پیدا میکند و تعداد زیادی از مردم شهرهای مختلف جان خود را از دست میدهند.
در دوره قاجار نیز وبا در ایران شیوع پیدا کرد. در بین سالهای ۱۸۲۰ تا ۱۹۰۳ میلادی، هفت اپیدمی بزرگ "وبا"، با نرخ مرگ و میر بالا، خصوصا در بین کودکان در ایران اتفاق افتاد که بخشی از همهگیری جهانی وبا در آن دوره را شامل میشد.
