چند وزیر و دستیارانش را می‌شناسید که واقعا مسائل منطقه را خوب بشناسند، اصلا کار خودشان را بتوانند در منطقه خوب تحلیل کنند؛ چند وزیر صنایع می‌شناسید، از اول انقلاب تا حالا، که بگویید عمده صنایع منطقه و رقبایش را می‌شناخته است، می‌دانسته که باید به چه بخش‌هایی برای رشد کمک کند، کارخانه‌های فرش ماشینی و ماکارونی در ایران بیش از نیاز منطقه است! ابعاد اقتصادی و بانکی هم‌چنین است؛ البته مثالی که زدم، فقط مثال بود نه اینکه بخواهم بگویم همین‌ها دچار مشکل هستند و دیگر بخش‌ها نه.
هنوز قانون برنامه و بودجه ۱۳۲۷ در ایران اجرا می‌شود!
مجموعه‌ای که می‌خواهند کشور را اداره کنند باید از پتانسیل قابل قبولی برخوردار باشند. سال‌های ۴۲ تا ۵۳ را بررسی کنید، اگر به آن دوره برگردید می‌بینید که عالی‌خانی، مهدی سمیعی، یگانه و خداداد فرمانفرماییان را می‌آورند، اینها عموما سابقه بانک جهانی و آشنایی با فرآیندهای بانکی و اقتصادی در کشورهای بزرگ را داشتند؛ مثل این می‌ماند که شما یک استاندار را بگویی برو یک بخش را اداره کن و او نیز خودش را دانگرید نداند و قبول کند به آن بخش برود، به استانداری که سابقه دارد بگویید بخش را اداره کن، مشخص است که آن بخش را خیلی خوب اداره می‌کند؛ چون فضای بزرگ‌تر از آن را اداره می‌کرده است. آدم‌هایی که به ایران آمدند این شرایط را داشتند.
شما کتاب تکنوکراسی آقای دکتر نیازمند که سازمان گسترش نوسازی صنایع ایران را بنیاد گذاشته است، بخوانید؛ واقعا اینها آدم‌هایی با پتانسیل بالا بوده‌اند.
من ۱۱ سال از سال ۵۸ تا آخر ۶۹ عضو هیات عامل سازمان گسترش نوسازی ایران بودم، به روسای مختلف سازمان گسترش می‌گفتم: نیازمند آنقدر اینجا را خوب سازماندهی و آنقدر خوب بنا کرده است که با این همه خرابکاری‌هایی که ما داریم می‌کنیم، خراب نمی‌شود! پس داشتن آدم‌های آگاه و آدم‌های مطلع، تشکیلات و سازمان مناسب را به وجود می‌آورد.
قانون خزانه‌داری ایران مربوط به ۸۰ سال پیش است؛ چرا آن را اصلاح نمی‌کنند؟ مشکل چیست؟ می‌دانید ابعاد خزانه‌داری در دنیا از نظر اقتصادی چقدر تغییر کرده است؟ اصلا مگر ابعاد خزانه‌داری زمان رضاشاه با الان یکی است؟ حجم پول، میزان گردش کار، تنوع منابع، نحوه استفاده از منابع، تزریق این منابع در اقتصاد کشور، همه اینها امروز با ۸۰ سال پیش فرق کرده است. شما با آن ابزار می‌خواهید کشور را اداره کنید! هنوز قانون برنامه و بودجه ۱۳۲۷ در ایران اجرا می‌شود.
شما در این ۱۰ دوره مجلس بعد از انقلاب ۵ نفر رئیس کمیسیون مجلس را نام ببرید که پتانسیل و توان لازم را برای بررسی و اصلاح این قوانین داشتند!
مگر کشور ۶ برنامه توسعه را بعد از انقلاب تصویب و اجرا نکرده است؟ همه اینها مگر در یک دولت یا یک مجلس بوده است؟ می‌توانیم متهم کنیم و بگوییم که این مجلس بد بوده آن خوب بوده است؟ چرا با این برنامه‌ها هنوز تولید سرانه کشور به سال ۵۶ نرسیده است؟ چرا رشد بهره‌وری در حد صفر است؟ اینها حاصل برنامه‌های توسعه است؟
آن چیزی که می‌تواند کشور را متحول کند، دانایی است، آن چیزی که ارکان حکومت نیاز دارند دانش و مدیریت است. ما به جای دانستن، مدرک‌گرایی را در ایران متداول کردیم! امروز کابینه انگلستان اکثرا لیسانس هستند. پس لزومی ندارد حتما دکترا باشند، ولی تصمیماتی که می‌گیرند آگاهانه و بر اساس دانش روزاست.