جورجيا

آخرین مستعمره از سیزده مستعمر‌ه‌ای که بعداً برای اولین بار کشور‌های متحده را تشکیل دادند، جورجیا نامیده می‌شود. این مستعمره را یک ژنرال انگلیسی به نام جیمز اوگله‌تورپ (Jams. Oglethorpe 1696 - 1785) تشکیل داد. این مرد که از شخصیتی مبتکر و قوی برخوردار بود کاملاً از نزدیک و با دقت نظر خاصی توسعه دوازده مستعمره پیشین را پیگیری کرد. وی با بنیاد نهادن مستعمره سیزدهم تصور می‌کرد که‌ می‌توان با استفاده از تجارب گذشته و با احتراز از اشتباهات قدیم، مستعمر‌ه‌ای نو تأسیس کرد. این شخص بشردوست از حسی اجتماعی برخوردار بود که در آن زمان عمومیت نداشت، از این رو با مشاهده اینکه بسیاری از سکنه بیچاره به موجب قوانینی که به نظر وی مشئوم بودند و به خاطر قرض به زندان افتاده‌اند، سخت دچار حیرت بود. از این رو می‌اندیشید که باید به رهایی آنان همت گماشت و به آنان در سرزمین آمریکا که یک موهبت الهی است فرصت زیستن داد. عامل مساعد دیگری که رشد جمعیت را در این مستعمره می‌توانست فراهم آورد، پروتستان‌های آلمانی بودند که در کشور خود در معرض آزار و شکنجه قرار داشتند. بالاخره ژنرال اوگله تورپ دریافته بود که در این اوضاع، عدم مالکیت ارضی که در دو ایالت کارولینا و ایالت فلوریدای اسپانیا حکمفرماست، فرصت مناسبی برای ایجاد یک مستعمره انگلیسی وجود دارد تا به رفع هر نوع خطر تجاوز از سوی جنوب کمک کند.

به ظاهر انگیزه‌های گوناگون که اوگله تورپ را به درخواست امتیازی برای تأسیس یک مستعمره در کارولینای جنوبی که موجودیت اداری و سیاسی‌اش در سال ۱۷۲۹ تأیید شده بود وادار کرد، از این گونه بود که گفتیم. به این ترتیب او گله تورپ همراه با سایر امتیازات، فرمانی از دربار اخذ کرد که تسلط او را بر اراضی مورد نظرش، مسجل می‌کرد. این سرزمین‌ به افتخار جرج دوم پادشاه بریتانیا که امتیاز را اعطا کرده بود، جورجیا نامیده شد.

بنابراین در سال ۱۶۳۳، اوگله تورپ با صد زندانی مقروض که از زندان آزاد شده بودند و عده‌ای از اهالی سالزبورگ، سوئد، وود(Vaud)، هایلند(Highland) و چند تن یهودی و در حدود صد تن زن، به سوی آمریکا بادبان برافراشت.
وی در مصب رودخانه ساوانا لنگر انداخت و بزودی در این مکان شهری به همین نام تأسیس کرد. کاروان‌های بعدی بزودی به این شهر امکان رشد و پیشرفت ارزانی داشتند.
در هر حال این ایدآلیست، برای اداره امور مدنی و کشورداری طرح زندگی خیالپردازانه‌ای را ریخته بود که با طبیعت انسان و شرایط محیط سر سازگاری نداشت. مقرراتی که وی جاری ساخت عبارت از این بود که هر مهاجری می‌بایست به یک نوع کار دستی اشتغال ورزد، بردگان از مستعمره طرد شوند، روحانیون حق ورود به آن نداشته باشند و اگر کاتولیک مذهبی در آن سرزمین وجود دارد، اجازه برگزاری نماز نیابد. مخالفت در برابر این تدابیر و دیگر مقررات جاری که توأم با خشونت بود، اندک اندک جای خود را به چنان عصبانی داد که قدرت حکومت به ضعف گرایید، بخصوص مجبور شد که از سال ۱۷۴۹ ورود شراب و برده را به مستعمره مجاز اعلام نماید. براستی نیز بدون در اختیار داشتن نیروی کار فرمانبردار، چگونه‌ می‌شد یک غله مهم یعنی برنج را زیر آفتاب داغ کشت کرد؟ تازه تب نوبه نیز مرتب به قلع و قمع انسان‌ها و کاهش قدرت بدنی ادامه‌ می‌داد. 

مرز جورجیا با فلوراید طبعاً نامشخص و مبهم بود و اسپانیایی‌ها بزودی به وسوسه اشغال سرزمین‌های واقع در شمال مرز‌های خود افتادند. در ژوئیه ۱۶۴۳ ناوگانی شامل ۵۶ کشتی از هاوانا عازم تصرف ساوانا و در صورت امکان، انهدام کلیه تأسیسات بریتانیایی گردید. لیکن ژنرال اوگله تورپ آماده مقاومت در برابر این حملات بود. اسپانیایی‌ها شکست کامل خورده و عقب نشستند و طرف پیروز موقعیت را برای دست اندازی به بخشی از سرزمین‌های شمال فلوراید مناسب دید. در سال ۱۷۵۲، با انقضای دورۂ امتیاز، جورجیا نیز در ردیف مستعمرات پادشاهی درآمد و از سوی دربار، حاکمی برای آن انتخاب و اعزام گردید.

به این ترتیب کمپانی‌های صاحب امتیاز یا مالکان مستعمرات، یکی پس از دیگری با حقوق خود را از دست دادند و یا ناگزیر به فروش آن شدند. از این پس مستعمرات‌ می‌بایست مستقیماً به وسیله پادشاه اداره شوند. و وی نیز به وسيله پارلمان معاضدت‌ می‌شد. به جای پراکندگی و تنوع هرج و مرج آمیز، اینک در دوران تمرکز قدرت و مرکزیت اداری از فاصله دور به مورد اجرا گذاشته‌ می‌شد. البته این تمرکز نیز بدون تردید در آینده با مشکلات زیادی مواجه می‌گشت که پیش بینی آن آسان بود، لیکن اغلب اوقات چگونگی این مشکلات از سوی لندن بدرستی و واقع بینی پیش بینی و ارزیابی نمی‌شود.