فیزیکدانان با الهام گیری از یک رمان علمی-تخیلی موفق به ساخت کرم چالهای شدند که میدان مغناطیسی را به فضا متصل میسازد. جوردی پرات کمپس، دانشجوی دکتری فیزیک در دانشگاه بارسلونای اسپانیا گفت:«ما موفق شدیم که میدان مغناطیسی را از یک نقطه در فضا به نقطهای دیگر منتقل کنیم، آن هم از گذرگاهی که غیرقابل رؤیت است.»

در سال ۱۹۳۵ اینشتین و همکارش ناتان روزن دریافتند که نظریه نسبیت عمومی این امکان را محقق میسازد که پلهایی برای ارتباط دو نقطه متفاوت در فضا – زمان  یا کرمچاله وجود داشته باشند. (هرچند تونلهایی که منظور از این تئوری است بسیار ریز هستند و بنابراین برای استفاده توسط مسافر فضایی مناسب نمیباشند) تاکنون شواهدی مبنی بر وجود کرمچاله های فضایی-زمانی بدست نیامده است. البته کرمچاله جدید، کرمچاله فضا-زمانی نیست، بلکه آنرا باید تحقق “شنل نامرئی ساز” دانست که اولین بار در سال ۲۰۰۷ و در ژورنال Physical Review Letters مطرح شد.

کرمچاله مغناطیسی

به گفته پرات دانشمندان برای عملی سازی روش ابداعی خود با مشکل استفاده از مواد لازم سبک روبرو بودند. اما مشخص شد مواد لازم برای ساخت کرمچاله مغناطیسی وجود دارد و استفاده از آن نیز بسیار راحت تر می باشد. به طور اخص، ابر رساناها که توانایی حمل سطوح بالای جریان یا ذرات باردار را دارند، خطوط میدان مغناطیسی را از داخلشان به بیرون میفرستند و اساساً این خطوط خم یا ناهموار میشوند. به این ترتیب میدان مغناطیسی در قیاس با محیط ۳ بعدی اطرافش کار متفاوتی را انجام میدهد که اولین گام در مسیر پنهان سازی اختلال در میدان مغناطیسی محسوب میشود.

بنابراین این تیم آبجکت سه لایه ای را ساختند که متشکل از دو کره هم مرکز به همراه محور چرخشی درونی می باشد. لایه درونی، میدان مغناطیسی را از یک سر به سر دیگر منتقل میسازد و دو لایه دیگر برای پنهان سازی وجود این میدان وارد عمل میشوند. محور داخلی از فلز موی ِ فرو مغناطیس ساخته شده است. مواد فرو مغناطیسی قویترین نوع مغناطیس را ایجاد می کنند، در عوض فلزات مو نیز نفوذ پذیری بالایی دارند و غالبا برای محافظت از ابزارهای الکترونیکی از آنها استفاده میشود. پوست نازکی که متشکل از ماده ابر رسانای دارای حرارت بالایی به نام اکسید مس باریم ایتریم می باشد به موازات محور درونی قرار گرفته است و در نتیجه میدان مغناطیسی که از داخل عبور می کند را خم می کند.