در سیستم‌های دو ستار‌ ای جایی که این اجرام دوردست در مدار با ستار‌ه‌ی همدم خود می‌چرخند، گاز می‌تواند به ستاره همدم جریان یابد و نمایشی دیدنی و جذاب از پرتاب جت های قدرتمند تا ۹۹ درصد سرعت نور را ایجاد کند. این شگفت انگیز است زیرا چیزی که قبلا به آن مشکوک نشده بودیم در این سیستم‌ها که شامل یک ستاره نوترونی و یک ستاره معمولی است، در حال وقوع اند.

پیش از این سیاهچاله‌ها پادشاهان بی چون و چرای تشکیل جت های قدرتمند بودند؛ حتی زمانی که تنها مقدار کمی از ماده خروجی و تشعشعات بصورت جت از سیاهچاله خارج می‌شود، نسبتا روشن است. اما در مقایسه با ستاره های نوترونی، که مواد همدم خود را می‌بلعند اشعه‌ی ضعیفی از جت های روشن ساتع می‌شود. ستاره های نوترونی به آرامی مواد را مصرف می‌کنند و جت‌های ضعیفی را شکل می‌دهند که برای مشاهده شدن بسیار کم نور است.

تصویری هنری از سیستم ستاره ای PSR J1023 + 0038، شامل یک ستاره ی نوترونی و یک ستاره ی معمولی

به تازگی مشاهدات ترکیبی رادیویی و اشعه ایکس از ستاره نوترونی PSR J1023 + 0038 در تضاد با این مساله است. این ستاره نوترونی که در سال ۲۰۰۹ کشف شد، سال‌ها در حالت ناپیوسته قرار دارد، تنها در زمان انتقال جت گاهی پیوسته عمل می‌کند. مشاهدات در سال ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ ، نشان داد پیوستگی این ستاره تنها می‌توانست جت‌های ضعیفی شکل دهد. اما مشاهدات رادیویی بطور غیر منتظره تشعشعی نسبتا قوی را نشان داد که ما از یک سیستم سیاه چاله‌ای انتظار داریم. به گفته‌ی محققان در حال حاضر دو سیستم انتقالی با جت‌های قدرتمند شناخته شده‌اند که هر دوی آنها با همتایان خود در سیاهچاله‌ها رقابت می‌کنند. مشاهدات بیشتر می‌تواند به اصلاح سیستم انتقالی ستاره‌ای و مدل‌های نظری پیوسته کمک کند. جزئیات بیشتر این پژوهش در مجله اخترفیزیک منتشر شده است. 

نکته: جت‌های کیهانی نقاطی هستند که اکثرا در افق رویداد سیاهچاله ها قرار دارند، و با استفاده از محیط و منابع اطراف خود انرژی کسب می‌کنند و مقداری از مواد اطراف سیاهچاله را که در افق رویداد آن گرفتار شده با استفاده از این انرژی با سرعت بسیار بالا به بیرون از افق رویداد سیاهچاله ها پرتاب می کنند، و شاید تنها راه برون رفت از افق رویداد سیاهچاله ها جت‌ها باشند.

منبع: dailygalaxy.com