موقعیت جغرافیایی:

گرند کنیون یک دره است که میان آن رود کلرادو قرار دارد و در ایالت آریزونا، آمریکا و در مختصات جغرفیایی  ۳۶°۰۶′ شمالی ۱۱۲°۰۶′ غربی  قرار دارد. بخشی بزرگی از گرند کنیون در پارک ملی گرند کنیون قرار دارد که یکی از اولین پارک‌های ملی در آمریکا است.

درازای گرند کنیون ۴۴۶ کیلومتر و پهنای آن تا ۲۹ کیلومتر می‌رسد و عمق آن ۱٬۸۰۰ متر است، این دره احتمالاً در دو میلیارد سال پیش و با فرسایش سنگ‌ها توسط رود کلرادو به وجود آمده‌است. البته درباره مسائل زمین‌شناسی به وجود آمدن گرند کنیون بحث‌هایی وجود دارد.

پیش از مهاجرت اروپاییان این دره محل زندگی بومیان آمریکایی بوده‌است آنها محل‌های زندگی در دره و خیلی از غارها ساخته بودند و حتی مردم پوئبلو این دره را یک ناحیه مقدس می‌شمردند. نخستین اروپایی که به دره گرند کنیون رسید فردی اسپانیایی به نام گارسیا لوپز دکاردناس است که در سال ۱۵۴۰ به این دره رسید. هم‌اینک هنوز در حدود ۵۰۰ سرخ‌پوست در گرند کنیون زندگی می‌کنند.

گرند کنیون از جاذبه‌های بزرگ گردشگری در آمریکا است به ویژه چشم‌اندازهای کناره جنوبی آن اما مکان‌های بسیار آرامی نیز در محدوده گردشی آن یافت می‌شود.

پیاده‌روی تا کف دره به خاطر ژرفای زیاد و گرمای هوا نیاز به سطح بالایی از قدرت بدنی دارد. هر چه فرد به بخش‌های پایین‌تر دره نزدیک می‌شود گرمای هوا هم افزایش می‌یابد.

دسترسی:

مسئولان پارک ملی گرند کانیون توصیه  می‌کنند، از شیب حاشیه شمالی، هفت مایل در امتداد کیاباب تریل شمال بروید  تا به اردوگاه کتون وود برسید.
 از آنجا، دو روز زمان می برد تا به آبگیر آرام تاریخی فانتوم  برسید این مسیری هفت مایلی است که باید پیاده طی شود. طبق برنامه ریزی روز سوم ده مایل حرکت می کنید تا به "برایت آنجل تریل" در حاشیه جنوبی برسید.
دلایل بوجود آمدن این دره زیبا همانطور که در بالا اشاره شد بیشتر به خاطر فرسایش طبیعی و جریان رودخانه کلرادو است.
اما به نظر می رسد که آب بیشترین تأثیر را داشته، زیرا سیاره ما دارای مقدار زیادی آب  در حال حرکت است. بسیاری از مردم نمی‌توانند درک کنند که چگونه آب می‌تواند چنین تأثیر عمیقی را در دره گراند کانیون که در یک بیابان واقع شده است، بگذارد. گراند کانیون توسط رودخانه کلرادو شش میلیون سال پیش بوجود آمده‌است.
 از آنجا که خاک در گراند کانیون توسط خورشید پخته شده، بسیار سخت و محکم است و هنگام باران آب را جذب نمی کند. هنگام باران آب به پایین درون سیلاب می رود  که این امر باعث رخ دادن مشکلات خاص خودش می شود.
گیاهان این منطقه ریشه هایی کوتاه دارند و هنگام باران می توانند آب را تا آنجا که ممکن است جذب کنند.

تاریخچه اکتشاف و سکونت:

در دوران پیش از تاریخ، ساکنان بومی امریکا این منطقه را با ساخت زیست‌گاهی در دره و غارهای آن آباد کردند.

 گارسیا لوپر ده کاردناس  از اسپانیا  نخستین اروپایی بود که دره بزرگ را دید. او در سال ۱۵۴۰ میلادی (۹۱۸ یا ۹۱۹ خورشیدی) به آنجا رسید.
در ۱۸۶۹، جان وزلی پاول سرباز کهنه‌کار جنگ داخلی که یک دستش را در جریان این جنگ از دست داده بود، برای ماجراجویی و کسب علم، نخستین سفر ثبت‌شده روی رود کلرادو در لابه‌لای دره را ثبت کرد.
 او این سفر را به همراه نه نفر که سوار بر چهار قایق بودند، به انجام رساند. ولی فقط شش نفر سفر را به اتمام رساندند. پاول در کتابی با عنوان «برگ‌ها در کتاب داستان بزرگ» به واحدهای سنگی رسوبی که در دره پیدا کرده، اشاره می‌کند.
 جان وسلی پاول زمین شناس امریکایی که واژه گراند کنیون را در سال 1870 میلادی بر سر زبان ها انداخت، نخستین کسی بود که توانست طول این تنگه را در سال 1869 میلادی طی کند. این سفر هولناک (بدلیل ناشناخته بودن منطقه) به همراه چهار قایق پارویی انجام شد.
در ژانویه 1908 تئودور روزولت رئیس جمهوری وقت امریکا، بیش از 800 هزار هکتار از زمین های گراند کنیون را به مجموعه آثار ملی ایالات متحده اختصاص داد. این منطقه عظیم در دوران ریاست جمهوری وُودرو ویلسون، در تاریخ 26 فوریه 1919 میلادی به پارک ملی گراند کنیون تغییر نام داد.