گروه آلوارز پیشنهاد داد که لایه ی غنی از ایریدیوم در سطح جهانی نتیجه ی تششع هسته ای ناشی از ابری فشرده از غبار بوده که در نتیجه ی رویدادِ برخورد، به وجود آمده است. ابری از غبار زمین را پوشاند، تاریکی و سرما ایجاد کرد و منجر به انقراض ۷۵ درصد از حیات بر روی سیاره شد، در ابتدا مقاومت زیادی در برابر این نظر در جامعه‎ی زمین شناختی وجود داشت، اما در سال ۱۹۹۰ دهانه‎ی بزرگی به قطر ۱۰۰ مایل که در نتیجه‎ی این برخورد ایجاد شده بود در شبه جزیره‎ی یوکاتان مکزیک پیدا شد. مناسبت زمانی این برخورد با ثبت فسیلی، بسیاری از محققان را بر آن داشته که نتیجه بگیرند این برخورد سبب نابودی دسته جمعیِ دایناسورها و بسیاری دیگر از اشکال حیات بر روی زمین بوده است. پژوهش‎های بعدی که بر روی بیش از ۱۵۰ دهانه‎ی برخورد بر روی سیاره‎ی زمین انجام شد نیز شواهدی برای انقراض‎های جمعی دیگر در گذشته‎ی زمین شناختی یافت که به نظر می‎رسد همزمان با تکانه‎های برخورد روی داده‎اند. این همزمانی رویدادها هر ۳۰ میلیون سال یکبار اتفاق افتاده است. چرا این انقراض ها و برخوردها بر مبنای یک چرخه‎ی زمانی به وقوع پیوسته؟ شاید پاسخ به این پرسش در موقعیت ما در کهکشان راه شیری نهفته باشد! کهکشان ما در بهترین حالت به عنوان دیسکی عظیم شناخته می‎شود، منظومه‎ی شمسی ما هر ۲۵۰ میلیون سال یک دور به گرد محیط این دیسک می چرخد اما این مسیر پر تلاطم است و هموار نیست. سیاره ی زمین هر ۳۰ میلیون سال از بین بخش میانی این دیسک بالا یا پایین می رود. چرخه ی انقراض ها و برخوردها با زمان‎هایی که خورشید و سیارات از میان دیسک پر ازدحام کهکشان‎مان غوطه می‎خورند مرتبط است. معمولا، دنباله دارها در لبه‎ی منظومه ی شمسی و بسیار دور از زمین به دور خورشید می‎گردند، اما زمانی که منظومه‎ی شمسی از میان صفحه‎ی پر ازدحام می‎گذرد، ترکیب نیروی گرانشی ستارگان قابل رویت، ابرهای میان ستاره‎ای و ماده‎ی تاریک نامرئی در دنباله دارها در هم گسیختگی ایجاد می‎کند، برخی از آنها را به مسیرهای دیگری می‎فرستد و گاهی اوقات از مدار زمین و جایی که احتمال برخورد با سیاره ی ما است، عبور می کنند.