در اين هنگام از سال در ستايش از زيباییهای طبيعت جشنی برگزار میشد، به نام ارديبهشتگان.
روز سوم هر ماه به نام ارديبهشت است ولی امروزه این جشن در دوم اردیبهشت ماه برگزار می گردد. دلیل این اختلاف زمان برگزاری تغییر سال شمار نیاکانمان در امروز است. زیرا در دوره باستان سال به دوازده ماه و هر ماه به سی روز تقسیم می شد. اما امروز شش ماه اول سال به سی و یک روز و پنج ماه بعدی به سی روز و ماه آخر سال به بیست و نه روز واگر سال کبیسه باشد به سی روز تقسیم می گردد.
اين جشن كه امروزه زردشتيان آن را نوعی جشن زيست محیطی میدانند، در اصل ستايش از ارديبهشت امشاسپند بوده است و یشتی نيز در اوستا به اين امشاسپند اختصاص دارد. در دين زرتشت، از هفت وجود يا «جلوه» خدا سخن رفته است كه خدا آنان را برحسب اراده خود آفريد.آنها عبارتند از: سپندمينو(نیروی معنوی،)بهمن (انديشه نيك)،ارديبهشت(بهترین راستی)،شهريور(شهرياری مطلوب)،سپندارمذ(اخلاص)،خرداد(كمال) و امرداد (بی مرگی) اين جلوهها وسيله هایی هستند كه خدا را به انسان و انسان را به خدا نزديك میكند. ارديبهشت از صورت اوستایی اشه وهیشته و در پهلوی اَرْتوَهیشْت به معنای «بهترين راستی و پرهيزكاری» است. ارديبهشت در برابر ناراستی قرار میگيرد، همچنين نماينده قانون ايزدی و نظم اخلاقی در جهان است. او از ميان برنده بيماری، جادوگری و حشرات موذی است و نگهدارنده نظم در روی زمين است. ارديبهشت حتی نظم را در دوزخ نيز نگاه میدارد. ارديبهشت دشمن ديو دروغ است. آفرينش آتش كه در همه وجوه هستی ساری و جاری است به ارديبهشت،مظهر نظم جهانی،اختصاص دارد.گل «مرزنگوش» نيز مخصوص اوست. راستی، بهترين نعمت و مايه سعادت است. سعادت از آن كسی است كه خواستار بهترين راستی است.
