در حماسه ی بزرگ رامایانا که هزاران سال پیش نوشته شده، نویسنده ی آن (والمیکی) از پلی روی اقیانوس صحبت می کند که هند و سریلانکا را به هم متصل ساخته است. این مجموعه شعر حماسی که نزدیک به 24000 بیت دارد، داستان زندگی شاهزاده راما و تلاش او برای نجات همسر ربوده شده ی خود سیتا به دست پادشاه شیطان صفت سریلانکا یعنی راوانا را روایت می کند.
داستان از این قرار است که راما (ولیعهد) مجبور به چشم پوشی از حق خود برای تاج و تخت و تبعید به مدت 14 سال شد. در طول اقامت او در جنگل، همسر او سیتا توسط پادشاه دیوصفتی به نام راوانا ربوده شده و به سریلانکا برده شد. راما ارتشی از میمون ها تشکیل داده و آنها را به سریلانکا برد، جایی که جنگی طولانی به وقوع پیوست. در پایان، راوانا شکست خورد و راما به همراه همسرش به خانه بازگشت تا در آنجا تاجگذاری کند.
در این داستان، زمانی که ارتش راما به اقیانوسی می رسند که سریلانکا روی آن واقع شده، میمون ها با نوشتن نام راما به روی سنگ ها و انداختن آنها در آب، پلی معلق بر روی دریا می سازند. طبق آنچه افسانه ها می گویند، سنگ ها به ته آب فرو نمی رفتند چرا که نام راما را روی خود داشتند. ارتش راما در ادامه برای گذر از دریا به سمت سریلانکا از این پل استفاده کرد.
امروز اگر شما نگاهی به تصاویر ماهواره ای این منطقه بیندازید، متوجه نشانه هایی کمرنگ از حضور نواری باریک می شوید که دو کشور را به هم متصل کرده است. این نوار که با نام پل راما یا پل آدم شناخته می شود، امتدادی طولانی و پر پیچ و تاب است که جزیره ی رامسوارام Rameswaram در هند (کمی دورتر از خط ساحلی جنوب شرقی تامیل نادو) را به جزیره ی مانار Mannar در سریلانکا (نزدیک خط ساحلی شمال غربی) متصل می کند. طول این پل 50 کیلومتر بوده و بیشتر آن امروز زیر آب قرار دارد اما قرن ها پیش، به صورت اتصالی واضح بین هند و سریلانکا مطرح بوده است. این گذرگاه تا قرن پانزدهم وجود داشته و امکان عبور از آن به صورت پیاده مطرح بوده (سوابق این امر در معبد رامسوارام موجود است)، تا اینکه این گذرگاه در طوفانی زیر آب می رود.
وجود این پل در کشور هند و سریلانکا قرن ها مورد پذیرش بوده که این موضوع را می توان در حماسه ی باستانی رامایانا نیز مشاهده نمود. تا آنجا که افراد به یاد می آورند دریای جدا کننده ی دو کشور با نام Sethusamudram یا همان «دریای پل» شناخته می شده است. جغرافیدان پارسی قرن نهم به نام ابن خردادبه در کتاب جاده ها و پادشاهی ها به این پل اشاره کرده و آن را Set Bandhai به معنی پل دریا نامیده است. عنوان «پل آدم» ابداعی بریتانیایی و جدید مربوط به قرن نوزدهم است و اشاره به یک افسانه ی ابراهیمی دارد که در آن آدم برای رفتن از هند به سریلانکا از پلی استفاده می کند.
بسیاری از هندوهای متعصب وجود این پل را اثباتی خدشه ناپذیر از وجود رامایانا می دانند. برخی دانشمندان و نظریه پردازان تقلبی و متکلمان بر این باورند که این پل در حقیقت توسط راما و ارتش میمون های او ساخته شده است. سال 2002 وقتی عکسی از ناسا مبنی بر ناپدید شدن این گذرگاه منتشر شد، این افراد دست به کار شده و تلاش کردند تا پل را به صورت سازه ای دست ساز بشر نشان دهند.
هرچند زمین شناسان بارها و بارها سعی کرده اند که ارزش این اسطوره را کم کنند، اما همچنان طیف گسترده ای از نظرات مختلف در مورد منشا و ماهیت این ساختار وجود دارد. بیش از نیم دوجین نظریه ی مختلف در این زمینه وجود دارند تا بتوانند به توضیح این مسئله بپردازند. یکی از این نظریه ها، این پل را به رسوبات ماسه ای و فرایندهای طبیعی مرتبط می داند که منجر به تشکیل زنجیره ای از جزایر حصار مانند شده اند؛ این در حالی است که نظریه ای دیگر بر این باور است که این پل خط ساحلی قدیمی بوده که دلالت بر این دارد که هند و سریلانکا زمانی به هم متصل بوده اند. مطالعات مختلف، این پل را به مثابه ی زنجیره ای از صخره های مرجانی، خط الراس های ایجاد شده ناشی از نازک شدن پوسته زمین و جزایر حائل میدانند.
مسائل کمی آب و تاب بیشتری پیدا کرد زمانی که دولت هند پیشنهادی مبنی بر لایروبی پل راما را برای ایجاد مسیر کشتی رانی در تنگه ی کم عمق بین هند و سریلانکلا ارائه نمود. در حال حاضر، کشتی هایی که بخواهند بین سواحل شرقی و غربی هند حرکت کنند ناگزیرند سریلانکا را دور بزنند. یک کانال عمیق بین تنگه ی پالک و خلیج مانار می تواند این سفر را 400 کیلومتر کوتاه تر کرده و در زمان و هزینه صرفه جویی کند. اما سازمان های هندو راستی و افراطی در مقابل این پروژه جبهه گیری کرده و بر این باورند که این پل یادبودی مذهبی است که نباید تخریب گردد.
این پروژه همینک معلق است، اما دلایل آن خیلی پیچیده تر از آنچه بحث شد می باشند. طرفداران محیط زیست می گویند که لایروبی کانال می تواند منجر به تخریب صخره های مرجانی و آسیب رساندن به ذخایر ماهیگیری در منطقه شده و تعادل بوم شناختی منطقه را مختل کند. علاوه بر اینها این ساحل ماسه ای سرزمین های این منطقه را به صورت طبیعی در برابر امواج سونامی شرقی-غربی حفاظت می کند. امروز دولت هند در حال بررسی گزینه ی جدیدی است که در آن پل راما تخریب نشود.