برای نوابغ حتی اشتباهات هم موفقیت هایی در لباس مبدل هستند. یک گفتگو که بین آلبرت اینشتین و اروین شرودینگر صورت گرفته نشان می دهد که هر دو حدود ۸۰ سال پیش از آنکه زمانش فرا برسد، به ایده انرژی تاریک اندیشیده بودند؛ آن هم زمانی‌که مشغول سر و کله زدن با چیزی بودند که گمان می‌کردند صرفا یک ضریب تصحیح زشت و بیهوده است. در سال ۱۹۱۷ معادلات تازه ی فضا- زمان اینشتین دارای جملاتی هندسی در سمت چپ و انرژی در سمت راست بود. یک کمیت ثابت در سمت چپ برای تطبیق با مشاهدات آن زمان دنیا را ایستا نگه داشته بود. اما در سال ۱۹۲۹ مشخص شد که جهان در حال انبساط است و اینشتین ثابت را “بزرگ ترین اشتباه زندگی‌اش عنوان کرد. به تازگی الکس هاروی، تاریخ دانی از دانشگاه نیویورک مقالاتی را که در سال ۱۹۱۸ توسط فیزیکدانان به چاپ رسیده بود را بازبینی کرد، در یکی از آن ها شرودینگر با معادلات اینشتین بازی کرده و ثابت را از سمت چپ به راست برده است.

این جابجایی ساده ثابت را از قسمتی از هندسه فضا- زمان به یک منبع انرژی برای جهان تبدیل کرد. به نظر هاروی در حالی که از لحاظ ریاضیاتی هیچ تفاوتی ایجاد نشده ولی از لحاظ مفهوم فیزیکی تغییر کرده است. اینشتین تا حدودی با گستاخی پاسخ داد که ویژگی های این جمله ی تازه انرژی یا هیچ چیزی نیست، یا نیازمند یک چگالی منفی غیر قابل مشاهده در فضای میان ستاره ای است. طبق نظر هاروی نتیجه آن وجود انرژی تاریک است.– که در سال ۱۹۹۸ برای توضیح انبساط شتاب دار جهان دوباره پدیدار شد. کیهان شناسان از همان زمان همیشه در حال جستجو برای کشف طبیعت واقعی انرژی تاریک بودند. کشف انبساط شتاب دار جهان برای سه تن از فیزیک دانان در سال ۲۰۱۱ جایزه نوبل را به همراه داشت. اگر اینشتین از ریاضیات پیروی می کرد؛ می‌توانست از اصولی که خود نخستین بار ارائه کرده بود؛ ایده بزرگ دیگری را که استحقاق دریافت یک جایزه نوبل دیگر داشت پیش‌بینی کند. اینشتین نوشته بود «روشی که بوسیله شرودینگر در پیش گرفته شده است هیچ امکانی را برای من پدیدار نمی کند زیرا به جنگل انبوهی از فرضیات منجر می شود.» هاروی می گوید: او در اینجا به سادگی اشاره کرده که شما یک جعبه پاندورا را باز کرده اید. که یا کاملا بی ارزش است یا بدنبال دردسر می گردید. نتیجه‌ی تاریخی آن دردسر وجود انرژی تاریک بود. هاروی فکر می کند که اینشتین از بازی های ریاضیاتی شرودینگر کمی آزرده شده باشد. او همچنین اضافه کرد: لحن نوشته اینشتین درجه ای از دلخوری را نشان می دهد.