صدام حسین امیدوار بود از راه حفظ آبادان بتواند قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را ملغی اعلام کرده و اروندرود را بهضمیمه خاک عراق درآورد. تحقق این امر پیش از هر چیز مستلزم اشغال و تصرف آبادان بود. از این رو میتوان گفت که اهمیت آبادان در اندیشه تهاجمی عراقیها بیشتر از خرمشهر بود.