ه-2: ماساچوست

مانند بسیاری از شرکت‌های صاحب امتیاز دیگر، کمپانی پلیموت که شعبه کمپانی ویرجینیا بود، بسرعت به مخاطره افتاد، لیکن صاحبان سهام آن دو سال بعد یعنی در سال ۱۶۲۰ دوباره آن را به نام «شورای انگلستان جدید (نیوانگلند)» تجدید سازمان دادند. امتیاز جدید شامل سرتاسر سرزمین بین ۴۰ و ۴۸ درجه عرض جغرافیایی یعنی در تمامی سرزمینی که ما هنوز هم به نام نیوانگلند‌ می‌شناسیم واقع‌ می‌گشت.

برخلاف اولین مهاجران ویرجینیا که «ماجراجویان» ساد‌ه‌ای بیش نبودند، اولین دسته از مهاجران ماساچوست، از شدت آزار و ستم‌های مذهبی فرار اختیار کرده بودند. این عده را «تجزیه طلب»‌ (Separatiste) می‌نامیدند که جزء یکی از دو شعبه فرقه پروتستان پیوریتن به شمار‌ می‌رفت. شعبه دیگر «نون کنفورمیست‌ها» (. non Conformistes  در انگلستان پروتستان‌هایی که مطيع مذهب آنگلیکان نیستند.)  بودند که همیشه در معرض شکنجه و آزار قرار داشتند.

بعضی از تجزیه طلبان در اوایل قرن ۱۷ به هلند گریختند، لیکن چون بسیار انگلیسی ماب باقی مانده بودند، آسایش و آرامش مورد نظر خود را در این کشور بیگانه نیافتند. برخی از ایشان و نیز بعضی دیگر که در انگلستان باقی مانده بودند بر آن شدند تا کانون جدیدی در ‌آمریکا برای خود دست و پا کنند و چنین‌ می‌پنداشتند که خواهند توانست در این قاره جدید مطابق عقیده و سلیقه خود زندگی کنند. به این منظور پروا‌نه‌ای از کمپانی ویرجینیا اخذ و پیش پرداختی از یک مرکز بازرگانی لندن دریافت کردند. به این ترتیب در شانزدهم سپتامبر ۱۶۲۰ تعدادی از این زائران - (خود را این چنین‌ می‌نامیدند) - در بندر پلیموت بر کشتی کوچکی که ۱۸۰ چلیک ظرفیت داشت و‌ "می‌فلاور" (May Flower) نامیده‌ می‌شد نشستند. بدانگونه که در پروانه‌شان پیش بینی شده بود مقصد ایشان ویرجینیا بود لیکن باد‌های مخالف، کشتی را به سوی شمال به طرف دماغه کد که آن را در نوزدهم نوامبر مشاهده کردند، راند. بیش از دو ماهی به بررسی ساحل پرداختند و بخصوص خلیج وسیعی را که میان دماغه آن در شمال و دماغه کد در جنوب دهان گشوده بود کشف کردند و آخرالامر در ۲۱ دسامبر مصمم به لنگر انداختن شدند.

‌زائران در این سفر دچار یک مشکل وجدانی گردیده بودند زیرا‌ می‌بایست برخلاف قانون، قدم بر سرزمینی بگذارند که به مقصد آن مأموریت نیافته بودند. در این موقعیت اضطراب انگیز وظیفه و عقل بر آنان حکم‌ می‌کرد تا شخصاً خط مشی معقول و قاطعی برگزینند. و این کاری بود که چهل و یک تن از مهاجران با امضای پیمان می‌فلاوره (Mayflower) پس از فرود آمدن در ساحل انجام دادند. این پیمان نامه بعدها زمینه شیوه حکومت خودمختاری ایشان شد و سپس کم و بیش مقدمه روش حکومتی تمامی مستعمرات مجاور گردید.

آخرسر، مکانی که برای استقرار انتخاب گردید، خلیج کوچکی بود به نام پلیموت که تصادفاً به افتخار کمپانی پلیموت به وسیله جان اسمیت بر روی ‌نقشه‌ای که در سال ۱۶۱۴ ترسیم کرده بود پلیموت نامیده شده بود. اولین زمستان، سخت و کشنده بود.

در بهار ۱۶۲۱ تقریباً نیمی از مهاجران به اضافه حاکمی که خود را به این عنوان خوانده بود، از میان رفته بودند. جانشین وی ویلیام برادفورد، مردی لایق، مصمم و مدیری شایسته بود. ليكن استقرار مهاجران بسیار کند و رشد جمعیتی آن تا مدتی مدید بسیار ناچیز بود. سال ۱۶۳۰ پلیموت هنوز بیش از ۳۰۰ سکنه نداشت. شیوه حکومت در آن به این ترتیب بود، دستگاه رهبری که جنرال کورت (. General Court) نامیده‌ می‌شد گه گاه برحسب ضرورت تشکیل‌ می‌گردید. «‌زائران» به وسیله همین دستگاه، حاکم و سایر مدیران را برمی‌گزیدند، قانون وضع‌ می‌کردند، مزاحمت‌ها و تضييقات را برطرف‌ می‌ساختند، دادگاه تشکیل‌ می‌دادند که موظف به بررسی منازعات و حل اختلافات بود. وقتی مهاجران در اطراف پراکنده گشتند و مستعمره وسعت گرفت، برای فریمن‌ها(آزادمردان) مشکل شد که شخصاً در جلسات جنرال کورت شرکت جویند. از این رو در سال ۱۶۳۹ اتخاذ روش انتخاب نمایندگان ضرورت یافت.

مستعمره دوم در نیوانگلند که به نام «ماساچوست بی کمپانی» (Massachusetts Bay .co) شناخته گردیده بود، به شکل یک مرکز صید ماهی که در سال ۱۶۲۳ در محل کنونی شهر گلوسستر (Gloucester) به وسیله گروه کوچکی به نام دورچستر آسوشی یتز (Dorchester Associates) آغاز به فعالیت کرده بود، استقرار یافت. در سال ۱۶۲۸ این گروه از شورای انگلستان جدید پروانه ساد‌ه‌ای اخذ کرد. لیکن سال بعد، امتیاز سلطنتی معتبری برطبق ضوابط برای خود فراهم آورد. آنهم چه قواعد و ضوابطی! این امتیاز دستاویزی بود تمام نشدنی که به شیوۀ قضائی آن زمان و با تردستی تمام تدوین یافته بود. مفاد آن، حقوق جدیدی را در مورد مؤسسه‌ای که بعداً به «حکومت و کمپانی ماساچوست بِی در نیوانگلند» تبدیل شد، به رسمیت‌ می‌شناخت. در این امتیاز چنین تصریح شده بود: و ... با عنایت خاصی که مبذول داشته ایم... امتیازات مشروحه زیر را اعطا فرمودیم... تمامی قسمت نیوانگلند در ‌آمریکا واقع بین رودخانه وسیع این سرزمین که همگان آن را رود مونوماکه (Monomack) یا رود مری ماک (Merrimack)  می‌شناسند و رودخانه دیگری در همین کشور که به رود چارلز معروف است و در منتهاالیه خلیجی در همان مکان قرار گرفته که همگان آن را خلیج ماساچوست، یا ماتاچوست، یا ماساتوست می‌نامند...»

مدیران مؤسسه جدید، از پیوریتن‌های «نون کنفورمیست» بودند. ایشان آرزوی پاک کردن کلیسای انگلیس را داشتند و از این فکر منفک نمی‌شدند. لیکن اوضاع و احوال به آنها مجال نمی‌داد. چند تن از اعضای بانفوذ کمپانی ماساچوست تصمیم گرفتند که خود کمپانی را به نیوانگلند انتقال دهند. از سال ۱۶۲۸ طلایه‌ای از مهاجران در کنار خلیج کوچک سالم (منطقه‌ای ساحلی در شمال شرقی شهر بوستون فعلی و مصب رودخانه کِیرن " crane river") که موقعیتی امن داشت استقرار یافت. در ۱۶۲۹ پنج فروند کشتی چند پیوریتن دیگر و همراه شان چندین صد رأس از چهارپایان اهلی در آنجا پیاده کرد. پیوریتن‌ها در مورد ضروریات حیات، شم قوی‌ای داشتند. لیکن در واقع سال ۱۶۳۰ بود که تعداد قابل توجهی مهاجر، اقیانوس را به مقصد آمریکا درنوردیدند. یازده فروند کشتی در سالم پهلو گرفت و حدود هزار مهاجر را پیاده کرد که بزودی در آن حوالی پراکنده گشتند. اولین محل اسکان این مهاجران، چارلزتاون بود که در زمینی مسطح و تا اندازه‌ای باتلاقی قرار داشت. چند ناراضی نیز ادعای خود را بر مکانی مرتفع تر، در حوالی جنوب و بر دامنه تپه‌ای که از سه بلندی تشکیل یافته بود گستردند که بیکن هیل (Beacon Hill) آینده را به وجود آورد. این محل جدید، نام بوستون بر خود گرفت. زیرا بسیاری از مهاجران از لینکلن شایر (Lincolnshire) که بوستون قدیم هنوز در آن واقع است آمده بودند. بوستون قدیم، در نتیجه احداث بوستون جدید، از انظار پوشیده گردیده است. سپس شهرک‌های دیگر نیز مانند واترتاون (Watertown)، روکس بوریه (Roxbury)، لین (Lynn) به وجود آمدند.

رشد در آنجا سریعتر بود، زیرا پیوریتن‌ها، با شنیدن اخبار مساعد از طرف پیشگامان تشویق شده و هر سال تعداد بیشتری راهی آنجا می‌شدند. در سال ۱۶۴۰، جمعیتی که در طول خلیج ماساچوست اسکان یافته بود، از بیست هزار نفر متجاوز می‌گشت. این جمعت میان شهرهایی که هرکدام به شکل مستقلی اداره می‌شد پراکنده شده بود. امور شهرداری نیز به طور دسته جمعی در ضمن جلسات موسوم به جلسه شهر (town meeting) نظم و نسق می‌یافت.
لیکن حکومت بر مجموع این اجتماع، بسیار پیچیده بود. از نقطه نظر امتیاز چنین به نظر می‌رسید که قدرت کلاض به جان وینتروپا (John winthrop) حاکم و دوازده معاونش تعلق دارد. لیکن از اوایل پاییز ۱۶۳۰ تعدادی از مهاجران که خواهان حق رأی بودند درخواست‌ می‌کردند که به عنوان سکنه آزاد پذیرفته شوند، یعنی بتوانند در تمشیت امور عمومی و در نتیجه در تعیین سرنوشت خود سهیم باشند. این درخواست سال بعد پذیرفته شد، ليکن هیئت سیزده نفره حکومتی از پذیرفتن عوامل پلید و کافر، که تعدادشان قابل توجه شده بود، در میان خود اکراه داشت و از این رو احتیاط‌های لازم را به جا آوردند و یک قانون محدودکننده وضع کردند. «به خاطر آنکه اعضای امور عمومی همچنان از اشخاص موجه و شریف ترکیب یابد... » چنین مقرر شد که از این پس «فقط کسانی بتوانند به جرگه اعضای سیاسی راه یابند که عضو یکی از کلیساها در محدوده‌های میهن باشند.» درحالی که کلیسا فقط از پیوریتن‌ها تشکیل شده بود، این محدودیت به مثابه بنیاد نهادن یک حکومت روحانی پیوریتن بود. آن هم در قالب یک حکومت اشراف و متنفذان. از طرفی دوازده معاون حکومت تصمیم گرفتند تا وقتی که به وسیله یک رأی گیری مخصوص به وسیله آزادمردان، برکنار نشده‌اند همچنان بر سر مقام‌های خود باقی بمانند. در واقع هم ایشان بودند که قوه مقننه و قوه قضائی را در دست داشتند. خلاصه اینکه قدرت اجرایی نیز در دست حاکم و معاونانش بود که به شدت بر اراده کشیشان تکیه داشت و آنان نیز هر یک در قلمرو روحانی خود بسیار مقتدر بودند.
طولی نینجامید که عکس العمل طردشدگان از قدرت، به ظهور رسید. از آغاز ۱۶۳۲ سکنه شهرک واترتاون از پرداخت مالیات دفاعی شهر که از بالا به ایشان تحمیل شده بود سر باز زدند. دولت بزودی این نارضایی را دریافت زیرا به ایجاد هیئت حاکمه جدیدی مرکب از دو نماینده شهر که مقام مشورتی با حاکم و معاونانش را در امور مالیاتی داشتند رضایت داد. این امر مقدمه ایجاد سیستم قانونگذاری دموکراتیک محسوب‌ می‌گشت. براستی نیز از سال ۱۶۳۴ این مجلس که به نام جنرال کورت نامیده شده بود، قوانینی وضع کرد و نیز همین مجلس بود که آزادمردان و شهروندان جدید را در جامعه شهری پذیرفت. این مجلس، به مجلس بورژوا‌های ویرجینیا شباهت زیادی داشت. به هر حال این رژیم مجلس واحد که با سنت کهن اطاعت از پایتخت تطابق نداشت، در موقعیت‌هایی چند به تزلزل افتاد. ده سال بعد بالاخره این مجلس دو قسمت شد. معاونان و اعضای حکومت، مجلس اعیان و نمایندگان شهر، مجلس عوام را تشکیل دادند. در طول ده‌ها سال مستعمره ماساچوست بی، نمونه بارزی از یک جمهوری پیوریتن گردید که سختگیری و شقاوت تمام به وسیله قانونگذاران خود اداره می‌شد. براستی نیز اغلب اوقات این ستمدیدگان قدیم، خود به هیئت متعصب ترین و قشری ترین ستمکاران درآمدند. به این ترتیب بود که سال ۱۶۴۴ قانونی برضد طرفداران تعمید (باپتیست‌ها) از تصویب گذشت و سالهای ۱۶۶۲ تا ۱۶۵۶ شاهد آزار و ستم نسبت به اعضای فرقه کویكر (Quakers: اعضای فرقه مذهبی که مخصوصا در انگلستان و آمریکا بسیارند.) گردید که اغلب تحت تعقیب قرار گرفتند، زیر ضربات تازیانه افتادند، به سیاهچال‌ها افکنده شدند و حتی اعدام گردیدند. از میان قلمروهای کشیشی و مذهبی، آنکه از سایر قلمروها رفتار بیرحمانه تری داشت، قلمرو سالم بود. قلمرو اخیر به سبب خشونت‌هایی که در مورد اشخاص متهم به جادوگری اعمال کرده، شهرت غم انگیزی کسب کرده است. در ۱۶۹۱ تا ۱۶۹۲ سی و دو نفر به جرم اعمال «شیطانی اعدام و نوزده نفر از ایشان در گالوز هیل (Gallows Hill) به دار آویخته شدند.

درست همین هنگام، یعنی سال ۱۶۹۱ بود که ماساچوست به موجب امتیاز جدیدی که به وسیله لندن تحمیل گردیده بود، به یک ایالت سلطنتی شامل مین (Maine: نام این ایالت به تقلید از نام ایالتی واقع در فرانسه انتخاب گردیده است.) به اضافه مستعمره قدیم پلیموت تبدیل گردید. از آن پس دربار انگلستان حاکم ماساچوست را بر می‌گزید. لیکن مجلس عوام همچنان پا برجا بود. اعضای آن به وسیله مردم انتخاب می‌شدند و نظارت آن بر بودجه حفظ شده بود.