استقرار اسپانیاییها در قاره آمریکا

اسپانیایی ها اولین اروپاییانی بودند که بر سرزمین آینده کشورهای متحد آمریکا گام نهادند. پس از آنکه اولین جزیره آنتیل، یعنی هیسپانولا (Hispaniola) هاییتی امروزی به وسیله کریستف کلمب کشف گردید، در سال‌های متعاقب آن، اسپانیایی ها به تناوب در جزایر مجاور بخصوص در کوبا و پورتوریکو پیاده شدند. از همان جا بود که به سال ۱۵۱۳ سیاح کارکشته ای به نام خوان پونس دو لئون(Juan ponce de leon) به جست و جوی جزیره اسرارآمیز بی‌می‌نی(Bimini) پرداخت که به عقیده ساکنان جزیره، چشمه سحرآمیز جوانی در آن جاری بود. وی چنین پنداشت که این جزیره را که قبلاً در ۱۵۱۱ بر روی نقشه ای ترسیم گردیده بود، در ۲۷ مارس ۱۵۱۳، در روز عید «پاک فلوری» (Pascua ,FloridaیاPascuo, Florio) مشاهده کرده است. گل در این مکان فراوان بود. بنابراین اولین نقشه برداران قرن ۱۶، شبه جزیره را ترافلوریدا (Terra Florida) یا سرزمین گل نامیدند. به این ترتیب پونس دو لئون بدون آنکه خود بداند، اندکی پایین تر از بخش جنوبی مصب رود سن جونز، بر زمین قاره جدید گام نهاده بود.

پس از چندین مسافرت و سیاحت ناموفق، می بایست تا سپتامبر ۱۵۶۵ تأمل کرد تا پدرو مناندز دو آویل (Pedro Menendez de Aviles) اولین گروه مهاجران اسپانیایی را در نقطه‌ای در ساحل فلوریدا که آن را در روز سن اوگوستن مشاهده کرده بود و نهری به همین نام در آنجا بنياد نهاد، پیاده کند. این اولین استقرار ثابت اروپاییان در خاک کشورهای متحده بود.

در ۲۵ ماه مه ۱۵۳۹، حاکم جسور کوبا هرناندو دو سوتو (Hernando de soto ) پس از پیاده شدن در خلیج تامپا (Tampa – Bay) راه خود را به سوی شمال یعنی تا کارولینا ادامه داد، آنگاه به رودخانه می سی سی پی رسید و از آن عبور کرد. به این ترتیب این سیاح بزرگ مدت سه سال به پیشروی پرماجرای خود ادامه داد و آخر سر در میان قبایل سرخپوست جان باخت. او در این پیشروی‌ها تا اوکلاهما و تگزاس رسیده بود.

تقریباً حوالی همین زمان، سایر سیاحان که از مکزیک به راه افتاده بودند، در شمال امپراتوری آزتک(Aztec) که قبلاً فتح شده بود، با سرزمین وسیع و ناشناخته‌ای روبه رو گشتند. نامی ترین این سیاحان فرانسيسكو واسکز دو کورنادو (Francisco vasquez de Coronado) بود. بدانگونه که آن زمان معمول بود، واسکز این خیال را در سر می‌پرورانید که در این سیاحت‌ها به الدورادوی(Eldorado)  افسانه‌ای دست یابد. و تصادفاً شایع بود که در بلندی‌های رفیع شمال شهرهای ثروتمندی وجود دارند که هفت شهر سی‌پولا(Cipola) از آن جمله‌اند، درهای خانه‌های این هفت شهر طلا کوب است.

کورنادو که در آوریل ۱۵۴۰ از ساحل اقیانوس اطلس به راه افتاده بود، ابتدا به کلورادری کوچک و سپس به غرب نیومکزیکوی کنونی رسید و چنین پنداشت که هفت شهر مورد نظر را که در واقع سرخپوستان در آن سکونت داشتند، یافته است. لیکن اثری از درهای طلا کوب و ثروت افسانه‌ای نیافت. وی در سفرنامه‌ای که از خود به یادگار گذاشته می نویسد که هر نوع ادعایی در مورد وجود ثروت بیکران در این شهرها بی اساس است و وی جز خانه‌های سنگی چیز دیگری نیافته است. وی سفر خود را تا ناحیه پوئبلوی امروزی و آریزونا ادامه داد. ظاهراً کورنادو اولین اروپایی‌ای است که گله‌های گاو وحشی را دیده و از گوشت این حیوان چشیده است. به نظر وی این حیوان «نوع دیگری از گاو محسوب می‌شود که وحشی و پر زور است.» وی که در جست و جوی الدورادوهای دیگر و برای یافتن شهر بزرگ کی ویرا (Quivira )دوباره راهی سفر شده بود، در نزدیکی محل کنونی گریت بند(Great Bend) (كانزاس) چنین تصور می‌کند که این شهر را یافته و شناخته است. لیکن اینجا نیز با همان ناکامی پیشین روبه رو گردید. وی فقط کلبه‌هایی یافت که از شاخ و برگ درختان ساخته شده و ساکنان آن، ظاهرأ ویچیتاها(Wichita)، به شکار گاو وحشی روزگار می‌گذراندند و ذرت می‌کاشتند.

به تقریب همزمان با این سال‌ها (۱۵۴۲ - ۱۵۴۳) دریانوردان اسپانیایی نیز در سواحل کالیفرنیا به سفر ماجراجویانه‌ای دست زده بودند. لیکن مدتی بعد یعنی حدود سالهای ۱۶۰۲۔  ۱۶۰۳میلادی بود که سباستین ویزکاینو(Sebastian Vizcaino) توانست خلیج کوچک مونتری(Monterey) را کشف کند. بدون تردید از کشف این خلیج تا استقرار ثابت اسپانیایی ها می بایست فاصله زیادی سپری شده باشد. در واقع در سالهای قرن هفدهم، در آن زمان که اولین گروه مهاجران انگلیسی راهی پیاده شدن در خلیج چزاپیک(Chesapeake) (۱۶۰۷م) می‌شدند، اسپانیایی‌ها تازه دست به اولین مأموریت‌های خود در ناحیه واقع در شمال ریو گراند دل نورت(Rio Grande del norte) زده بودند که آن را امتداد طبیعی مکزیک خود می‌پنداشتند. سال ۱۶۰۵ بود که خوان دواونات(Juan de onate) در سانتافه(Santa Fe) برای اولین بار بنیاد حکومت «مکزیک نو» را پی افکند. لیکن دیرزمانی بعد بود که قیافه اصلی نیات استعماری اسپانیا در این ناحیه ظاهر گشت. اکنون که به دست آوردن طلا امکان پذیر نشده بود، پس چه بهتر که قبل از هرچیز به دعوت بت پرستان به کیش جدید و تأمین حاکمیت مذهب و توسعه قلمرو پادشاهی همت می‌‎گماشتند و در این راه حتی به اسلحه و زور نیز توسل جستند. اسپانیایی‌ها در این فاصله اسب و گوسفند و انواع میوه های اندلسی و نیز معماری پیشرفته خود را بتدریج به این سرزمین‌ها ارمغان آوردند و به این ترتیب آثار بارزی از فرهنگ خود را در آینده به یادگار نهادند. تا جایی که رد پای این فرهنگ هنوز نیز در این سرزمین مشهود است.