به گزارش انجمن خرد آورده شده از بیگ بنگ، این اکتشاف که در مجله «Nature Ecology & Evolution» منتشر شد، نشان می دهد که انسانیان(Hominins) دستکم ۱۰۰ هزار سال زودتر از آنچه تصور می شد، در شبه جزیره عربستان حضور داشته‌اند. منطقه طی الغده یکی از مهمترین مناطق باستان‌شناسی در شبه جزیره عربستان می باشد که مجموعه‌ای از حیوانات فسیلِ مربوط به دوره پلیستوسن میانی را در بر دارد. از جملۀ این حیوانات میتوان به فیل، جگوار و پرنده‌های آبی اشاره کرد. با این حال، تاکنون نبود ابزارهای سنگی باعث نامعلوم ماندن رابطه میان این حیوانات و وجود انسانیان ِ اولیه شده است.
دکتر «مایکل پتراگلیا» نویسنده ارشد و محقق در موسسه تاریخ انسان در موسسه مکس پلانک گفت: «اکتشافات ما منطقۀ طی الغده را به اولین مجموعه فسیل‌های انسانیان ِ اولیه در دنیا تبدیل می کند. این کشف نشان می دهد که اجداد ما به هنگام پرسه زدن در داخل مناطق سبز و پُر درخت از طیف وسیعی از حیوانات به عنوان ابزار استفاده می کرده‌اند.»
«متیو استوارت» نویسنده ارشد و دانشجوی مقطع دکتری در دانشگاه نیو ساوت ولز خاطر نشان کرد: «علی‌رغم موقعیت جغرافیایی حیاتی در گذرگاه میان آفریقا و اروپا، شبه جزیره عربستان به طرز شگفت‌آوری در بحث‌های مربوط گسترش انسانیان اولیه جایگاهی نداشته است. لذا کشف‌های جدید می تواند حقایق بیشتری را دربارۀ این گونه از انسانها برملا کند. با این حال، تجزیه و تحلیل‌های مدل‌های آب و هوایی، آثار غاری، داده‌های مربوط به دریاچه‌ها و فسیل ِ حیوانات نشان می دهد که زمانی در گذشته، صحراهای نامساعد و بی آب و علف که قسمت‌های زیادی از عربستان کنونی را تشکیل می دهد، از شرایط سرسبزی برخوردار بودند. این شرایط موجب شده بود تا جمعیت‌های گوناگونی از انسانیان این منطقۀ جذاب را بعنوان محل سکونت خود انتخاب کنند.»
تجزیه و تحلیل ایزوتوپ پایدار بقایای حیوانات فسیل شده نشان می دهد که شبه جزیره عربستان زمانی در گذشته از پوشش گیاهی سرسبزی برخوردار بوده است و سطح خشکی آن مشابه با مناطقی بوده که در شرق آفریقای کنونی یافت می شود. این نشان می دهد که پراکندگی اولیۀ اجداد باستانی ما نتیجه انطباق با محیط زیستِ بیرون از آفریقا نبوده است.
دکتر «پاتریک رابرتس» نویسنده و دانشمند در موسسه تاریخ انسان در مکس پلانک اظهار کرد: «اگرچه این جمعیت های هومونین اولیه از ظرفیت‌های فرهنگی قابل توجهی برخوردار بودند، اما حرکتشان به این بخش از جهان نیازی به مطابقت با صحراهای بی‌آب و علف و نامساعد نداشت. در واقع، شواهد ایزوتوپی نشان می دهد که گسترش انسانیان ِ اولیه به شیوۀ حرکت سایر پستانداران به آفریقا، شام و اوراسیا شباهت داشته است. مطالعه جامع محیط‌های گذشته، به ویژه شبه جزیره عربستان و جاهای دیگر که انواع مختلفی از گونه‌های انسانیان در آنها سکنی گزیده بودند، می تواند نشان دهد که گونه‌های ما آیا انعطاف‌پذیری منحصربفردی در مطابقت با محیط‌های مختلف داشته‌اند یا خیر.»