نیویورک
مستعمرات انگلیسی که در شمال و جنوب هلندنو، یعنی شمال رودخانه هودسن و جنوب رودخانه دولاوار واقع بود، طبعاً دخول رقبای خطرناک را درست در قلب این ساحل طولانی اقیانوس اطلس که امتیازات پادشاهی تمامی آن را مایملک دربار انگلیس ملحوظ داشته بود، بر نمی‌تافت و لندن یکسره در کمین این فرصت بود تا حقوق مورد ادعای سابق خویش را دوباره جاری و مسجل کند. به علاوه پیشرفت و رونق مؤسسه بازرگانی هلندی در ساحل رود هودسن و ثروت حاصله از نیو آمستردام، با خانه‌های آجری مرفه کنگره دارش براستی آزانگیز بود. عامل قدرت بالقوه این مستعمره بیگانه نیز تهدید مسلمی برای آینده محسوب می‌گشت.
به سال ۱۶۶۴ وقتی در اروپا جنگ میان انگلستان و هلند درگرفت، فرصت مطلوب به دست آمد. یک ناوگان عظیم انگلیسی بلادرنگ در مدخل بندر آمستردام نو پدیدار شد. حاکم فعال و پرشور هلندی پطروس استویی وزان(Petrus Stuyvesant) خیال مقاومت داشت، لیکن وسایل دفاعی بس حقیر بود و به توصیه مشاوران از مقاومت منصرف شد و به تسلیمی تن در داد که نابودی تمامی هلندنو را موجب گشت. انگلستان یکباره به موجب عهدنامه بره‌دا (۱۶۶۷) بی‌هیچ قید و شرط از مین گرفته تا کارولینای جنوبی، مالک و یکه تاز ساحل اقیانوس اطلس گردید.
چارلز دوم که به چنین موفقیتی دست یافته بود، خود را موظف دید تا سرتاسر سرزمین واقع میان کانکتیکات و دولاوار را به برادر خود ژاک، دوک آویورک ببخشد. در همین زمان آمستردام نو نیز به افتخار دوک مذکور نیویورک نامیده شد.
پس از این فرصت کوتاه به سال ۱۶۷۳ دوباره جنگی میان هلند و انگلستان درگرفت. هلندنو به طور موقت به هلند مسترد گردید لیکن پانزده ماه بعد انگلستان به طور قطع و برای همیشه مالکیت آن سرزمین را به موجب معاهدة وست مینستر به چنگ آورد.
ادموند آندروس (Edmond Andros) اولین حاکم انگلیسی که مردی لایق لیکن در اعمال قدرت بسیار سختگیر بود، به وسیله زیردستان خود به دردسر افتاد و اهالی نیز با توسل به روش مقاومت کهن متشبث شدند و وی را تهدید به عدم پرداخت مالیات کردند. دوک آویورک که تحت تأثیر قرار گرفته بود، سال ۱۶۸۲ آندروس را برکنار کرد و حاکم جدیدی به جانشینی وی گماشت که افکار نسبتاً آزادیخواهانه تری داشت. حاکم مذکور که توماس دونگان(Thomas Dongan) نام داشت کاتولیک و ایرلندی بود. وی با تشکیل مجلسی با شرکت ۱۷ نماینده از میان مردم موافقت کرد (۱۷ اکتبر ۱۶۸۳) این مجلس حدود پانزده قانون وضع کرد؛ یکی اینکه هیچ نوع مالیاتی بدون تصویب مجلس مذکور جنبه قانونی نخواهد داشت و قانون دیگر اینکه همه سکنه در عقاید مذهبی آزادی کامل خواهند داشت. لیکن «منشور آزادی و امتیازات» که به وسیله آزادمردان تحصیل شده بود، به مرحله اجرا در نیامد. زیرا دو سال بعد یعنی فوریه ۱۶۸۵ چارلز دوم پادشاه انگلستان درگذشت و وارث سلطنت، برادرش دوک آویورک به نام ژاک دوم بر تخت سلطنت نشست. از سال بعد گرایش وی به حکومت مطلقه ظاهر گردید. وی تشکیل مجلس را ممنوع ساخت و برای آنکه قدرت سلطنت را قوام و تمرکز بیشتری ببخشد، تمامی مستعمرات واقع در شمال دولاوار را در یک دومینیون (*) انگلستان جدید متمرکز و متحد ساخت. حاکمی که وی برای این دولت متحد برگزید، کسی جز همان حاکم پیشین مستعمره نیویورک، مرد نیرومند لندن، یعنی سر ادموند آندروس نبود. ليكن وی مدت زیادی قادر به اعمال قدرت خویش نگشت زیرا انقلاب ۱۶۸۸ ژاک دوم را از سلطنت برانداخت و همسر دخترش ماری، یعنی گیوم دورانژ جانشین وی گردید. وقتی حاکم جدید به بوستون رسید، بلافاصله شورشی برخاست و شورشیان آندروس را به زندان افکندند.
این فقط نمونه‌ای از قیام مردم مستعمرات و دگرگونی اوضاع در قرن هفدهم بود که به دنبال یک رشته انقلاب در انگلستان تمامی مستعمرات انگلیس و سواحل اقیانوس اطلس را نیز در بر گرفت.
