قبل از سال ۱۹۰۰ میلادی: در سال ۱۸۲۰، تعداد متعددی از گروههای اکتشاف ادعا کردند که اولین گروهی بوده‌اند که به قاره جنوبگان رسیده اند. اولین آنها یک گروه روسی بود. گفتنی است که جغرافیای سواحل قاره جنوبگان تا اواسط قرن ۱۹ میلادی هنوز ناشناخته بود. چالرز ویلکز افسر نیروی دریایی آمریکا بدرستی مدعی شد که قطب جنوب قاره‌ای جدید است. او طی سالهای ۱۸۳۹-۴۳ تلاش کرد که تا قطب جنوب را دریانوردی کند که البته ناموفق بود. سالهای ۱۹۰۰-۱۹۵۰ اولین تلاش برای یافتن یک مسیر از کناره‌های ساحلی قاره جنوبگان به نقطه قطب جنوب توسط اکتشاف گر انگلیسی به نام رابرت فالکون اسکات در سالهای ۱۹۰۱-۱۹۰۴ انجام شد. اسکات همراه با ارنست شاکلتون و ادوراد ویلسون اکتشافی را با قصد سفر به جنوبی ترین نقطه آغاز کردند. آنها در ۳۱ دسامبر ۱۹۰۲ به نقطه ۸۲ درجه ۲۳ ثانیه جنوبی رسیدند. شاکلتون بعداً دوباره بعنوان رهبر یک گروه انگلیسی به جنوبگان برگشت تا دوباره برای رسیدن به نقطه قطب جنوب تلاش کند. در ۹ ژانویه 1909 آنها به نقطه ۸۸درجه و ۲۳ ثانیه جنوبی رسیدند. این نقطه تقریباً ۱۱۲ مایل با قطب جنوب فاصله داشت. اولین کسانی که به نقطه قطب جنوب جغرافیایی رسیده اند، رونالد آموندسن نروژی و گروهش بودند. آنها در ۱۴ دسامبر ۱۹۱۱ به قطب جنوب رسیدند. اسکات بهمراه ۴ نفر دیگر نیز در مسابقه‌ای با آموندسن برای رسیدن به قطب جنوب تلاش کردند و ۳۴ روز دیرتر یعنی در ۱۴ ژانویه ۱۹۱۲ به قطب جنوب رسیدند. آنها در راه بازگشت بخاطر گشنگی و سرمای طاقت فرسا جان خود را از دست دادند. در ۲۹ نوامبر ۱۹۲۸ دو افسر نیروی دریایی آمریکا، ادمیرال ریچارد بیرد و کمک خلبانش اولین کسانی بودند که بر فراز قطب جنوب پرواز کردند.

عبدالله امیدوار اولین مسافر ایرانی قطب جنوب- سال ۱۳۴۵ عیسی و عبداله امیدوار برادران جهانگرد ایرانی، اولین ایرانیانی هستند که به شکل تخصصی و حرفه‌ای، سفری تحقیقاتی را به مدت ده‌سال طی سال‌های ۱۳۳۳ تا ۱۳۴۳ به اقصی نقاط جهان ترتیب دادند. به گفته عیسی امیدوار «سفر قطب جنوب در سال ۱۳۴۵ شمسی، زمانی که هر دو برادر در شیلی بودند، از بندر وال پارائیزو که نیروی دریایی شیلی نیز در آنجا مستقر می‌باشد، برای عبداله امیدوار میسر شده است. این بندر در فاصله حدود ۱۲۰ کیلومتری پایتخت شیلی (شهر سانتیاگو) قرار دارد. عبداله امیدوار مدت دو ماه را در قطب جنوب به سر برد و در آن زمان به عنوان اولین مسافر آسیایی قطب جنوب، نام برده شد. محدودیت‌های موجود برای دسترسی به قطب جنوب باعث شد که برادران امیدوار قادر به سفر هوایی نباشند. کشور شیلی از کشورهایی است که در قطب جنوب دارای پایگاه تحقیقاتی است. مسئولین دولتی کشور شیلی پذیرفتند که با برادران امیدوار برای انجام این سفر همکاری نمایند. البته به دلیل هزینه‌های زیاد، فقط با اعزام یکی از برادران امیدوار موافقت شد و به این ترتیب عبداله امیدوار به وسیله ناوگان دریایی شیلی همراه با یک گروه علمی به قطب جنوب راه یافت. در زمان این سفر (دهه ۴۰ شمسی) کسی موفق نشده بود که از هر دو قطب شمال و جنوب بازدید نمایند. عبداله امیدوار، حدود شش ماه در قطب شمال اقامت نموده و در مورد زندگی اسکیموها تحقیق نموده‌اند؛ بنابراین عبداله امیدوار اولین فردی است که هر دو قطب شمال و جنوب را دیده است و علی‌رغم گذشت بیش از ۴۰ سال از سفر او به هر دو قطب، شاید تا کنون نیز در این زمینه رکورددار باشد.» با توجه به سفر عبداله امیدوار در سال ۱۳۴۵ به قطب جنوب، می‌توان گفت که عبداله امیدوار اولین مسافر آسیایی قطب جنوب است. برادران امیدوار با اهدای برخی از عکس‌ها و یادگاری‌های سفر، در سال ۱۳۸۲موزه ای در مجموعه سعدآباد ترتیب داده‌اند و کتاب سفرنامه آنان نیز به چاپ پنجم رسیده است. سازمان اقیانوس شناسی ایران در صدد ایجاد کلبه پژوهشی در قطب جنوب است.در اسفند ۱۳۹۱ اظهارات یک مقام نظامی ایران برای حضور در قطب جنوبگان بازتاب گسترده ای داشت این اولین بار بود که از یک مقام نظامی ایران این حرف شنیده می شداما قبلاً در مراکز دانشگاهی موضوع رژیم حقوقی آبهای بین‌المللی و قطب جنوبی بسیار بحث شده است قطب جنوب نیز مانند آبهای آزاد در حاکمیت هیچ کشوری نیست و هیچ کشوری نمی‌تواند بخشی از آن را تصاحب کند اما می توان تاسیسات علمی و پژوهشی ایجاد نمود. ایران باید همانند هند و سایر کشورهاایجاد پایگاههای تحقیقاتی را در قطب جنوب جدی بگیرد از سواحل مکران و چابهار مستفیم با کشتی می توان به قطب جنوب رسید نام سواحل جنوبی ایران از هر مز تا رود سند مکرانیا یا مگان نام داشته است.