لیکن ده سال بعد، پس از بازگشت استوارت‌ها به قدرت، استیلای استعماری رسماً در این ناحیه آغاز گشت. به این ترتیب که چارلز دوم، با اعطای امتیازی به لرد کلارندون (Clarendon)، دوک آلبه مارل(Albemarle) و شش نفر نجیب زاده دیگر که او را در بازگشت به سلطنت یاری کرده بودند، پاداش داد که به موجب آن، حق مالکیت سرزمین وسیعی در جنوب و غرب ویرجینیا به ایشان اعطا می‌گردید. تردیدی نیست که آنها نیز بدون درنگ نام این مستعمره را به افتخار ولی نعمت خویش، کارولینا نهادند. این امتیاز نیز از همان قماشی بود که قبلا به «لرد صاحب» بالتيمور اعطا شده بود.
اولین گروه مهاجران در سال ۱۶۷۰ از کشتی پیاده شده و در کنار رودخانه اشلی(Ashley)، در جنوب کارولینا مؤسسه‌ای تأسیس کردند. دو سال بعد، تشکیل چارلستون تحقق پذیرفت. این دهکده بتدریج و با تأنی توسعه یافت لیکن در سایه مهاجرت‌های مداومی که از مبدأ جزيرة بارباد(Barbade) انجام می‌گرفت، در حال پیشرفت بود. به علاوه پیش از لغو فرمان نانت (۱۶۸۵) و بیشتر پس از لغو این فرمان، هوگنوها(Huguenots: طرفداران مذهب کالونیست) که در معرض شکنجه و آزار قرار گرفته بودند، در جست و جوی آزادی مذهبی به این بندر آمدند و براستی نیز از این آزادی برخوردار گشتند. لیکن مدیریتی نامطلوب و مزاحم در این شهر اعمال می‌گشت. بدین معنی که لرد‌های مذکور با دقت تام، یک «مدل بزرگ» تدوین و به موقع اجرا درآورده بودند و براساس آن، کوچکترین اعمال شهرنشینان را تحت نظارت خود درآورده و در زندگی آنان به دخالت می‌پرداختند. به همین جهت، چند سال در ناآرامی سپری شد و حتى توفان طغیانی نیز از سوی اهالی سر برداشت. گروهی از مخالفان، به شاه توسل جستند که آخرالامر به سال ۱۷۲۹ به تقسیم مستعمره به دو ایالت کارولینای شمالی و کارولینای جنوبی انجامید. هریک از این مستعمرات، حکومتی جداگانه داشت که حاکم آن از سوی پادشاه انتخاب می‌گردید.