حقیقت اینکه کاتولیک‌های انگلستان نیز که آزار و ستم دیده بودند، آرزو داشتند آزادانه در آن سوی اقیانوس اطلس به اعمال مذهبی خود بپردازند. به این ترتیب اولین شهرک مستعمرة جدید به نام سنت ماریز(St. Mary's) بنیاد نهاده شد. سایر شهرها نیز بلافاصله پس از آن پدید آمدند. لیکن شهر بالتیمور که در آینده نقش مهمی برعهده داشت، در سال ۱۷۲۹ به وجود آمد.
بنا به درخواست خانواده «مالک» مواد و شرایط مذهبی ملحوظ در این امتیاز، بسیار سخاوتمندانه و منطبق با موازین آزادیخواهانه بود، از این رو مریلند برای کلیه مهاجران با هر مذهبی پناهگاه مناسبی محسوب می‌گشت. به علاوه اکثریت مهاجران که صنعتگر و کارگر بودند، از همان ابتدا به مذهب پروتستان گرویدند و حال آنکه نجیب زادگان، کاتولیک باقی ماندند. به علاوه خوشرفتاری و اجازه انجام اعمال مذهبی در فرمان مشهور مدارای مذهبی(Act Concerning Religion) که در ۲۱ آوریل ۱۶۴۹ صادر گردیده و براستی واقعه‌ای محسوب می‌گردید، تصریح شده بود.
در این قانون به صراحت آمده بود که:
«... با ملاحظه این حقیقت که تحمیل معتقدات مذهبی به کرات، در جوامعی که به آن مبادرت گردیده، نتایج خطرناک به بار آورده است... پس چنین مقرر می‌دارد که ... هیچ فرد یا افراد این ایالت... که به عیسی مسیح معتقد و بر ایمان خویش معترف است، از این پس به هیچ عنوان به خاطر اجرا یا به هنگام فرایض مذهبی، مورد مزاحمت، ستم و آزار قرار نگیرد... و نیز به هیچ طريق ملزم به انجام اعتراف یا اجرای اعمال سایر مذاهب برخلاف تمایل شخصی شان نشوند... »
ليكن این سیاست مدارا، نوسانات بسیاری به خود دید. به هنگام به قدرت رسیدن کرمول و کله گردها به سال ۱۶۵۴ قانون مدارا لغو و انجام فرایض مذهب کاتولیک در مستعمره ممنوع اعلام شد. مهاجران مریلند پس از یک دوره آزادی مذهبی، دوباره در طول رژیم پادشاه گیوم و ملکه ماری، با سال‌های بسیار سختی روبه رو گردیدند. کلیسای آنگلیکان به موجب قانون برقرار گشت و همه مهاجران با هر مذهبی ناگزیر به پرداخت مالیات کلیسا شدند. به این ترتیب بسیاری از خانواده های کاتولیک به مستعمره مجاور، یعنی پنسیلوانیا کوچیدند و در آنجا ویلیام پن (William Penn) و کویکر‌های او به ایشان اجازه دادند تا آزادانه به انجام فرایض دینی خود بپردازند.