دکتر پولاک، پزشک ناصرالدین شاه نوشته است: «تریاک ماهان بسیار قوی است. جنس نامرغوب از شاهزاده عبدالعظیم و کاشان و قم به دست می‌آید. مصرف آن عمومیت دارد، و مانند حشیش سرشگستگی ندارد، و قبول عامه یافته‌است. تقریباً هر ایرانی که بتواند از عهده خرج آن برآید، حداقل روزی یک بار حب تریاک می‌خورد، و در ساحل خزر مصرف دو برابر مناطق دیگر است.»

 قیمت تریاک هم در این دوره بسیار ارزان بود. قهوه‌خانه عرش در خیابان چراغ گاز تهران از پاتوق‌های شیره‌ای‌ها و تریاکی‌ها بود و در آنجا قیمت دو استکان چای ۳ شاهی و قیمت سه مثقال تریاک و یک وعده قلیان ۷ شاهی بود.

*هر ۲۰شاهی معادل یک قران بود. بعدها که ریال به واحد پول ایران تبدیل شد معادل۱.۲۵ قران ارزش داشت.

قهوه خانه عرش

قهوه خانه عرش، نام یکی از معروفترین قهوه خانه های تهران در عهد قاجاریه است، که در خیابان چراغ برق این شهر قرار داشت.

جماعت معتاد های بدسابقه از صبح تا شب در آنجا جمع می شدند و به تریاک کشی می پرداختند.
در تهران قدیم، برخی از قهوه خانه های شهر، مرکز اجتماع و به اصطلاح پاتوق اشرار و افراد بدنام و ناراحت بودند و محل فسق و فجور آنها به شمار می آمدند. یکی از شاخصترین و معروفترین این قهوه خانه ها، قهوه خانه عرش بود که پاتوق و محل تجمع افراد معتاد و الکلی محسوب می شد. به نظر می آید که وجه تسمیۀ این قهوه خانه از سفر خیالی افراد معتاد و الکلی پس از مستی و نشئگی به عرش، گرفته شده باشد و این قهوه خانه بدلیل سیر دادن مشتریان خود در عرش، بدین نام نامیده می شد.
از اواخر شب به بعد، بساط عرق خوری در این قهوه خانه پهن می شد و جماعت عرق خور تا پاسی از شب، به خوردن عرق و عربده کشی می پرداختند.
محل این قهوه خانه در خیابان چراغ برق قرارداشت و مرکز شبانه روزی معتاد ها و و عرق خورهای تهران به شمار می آمد. به این کیفیت که:
از نیمه های شب به بعد، نوبت در قهوه خانۀ عرش به شیره ای ها می رسید. به این ترتیب که از نیمه شب، تشکچه های خاص شیره ایها گسترده میشد و نگاری ها و چراغهای شیره، همراه با ساقی هایی که جام ها و پیاله های عرق بدست داشتند، به میان می آمدند و این وضعیت تا صبح روز بعد و آغاز روزی دیگر ادامه داشت.