او سپس به بیان تاریخچه‌ی ایجاد نخستین دسترسی در این منطقه اشاره کرد که «در دهه ۱۳۵۰ یک مسیر دسترسی اولیه برای رسیدن به نقش جنگاوران وجود داشت تقریباً در ۱۳۷۰ هم کمی تسطیح شده بود مجدداً این مسأله باعث شده بود روی یک مصطبه که دربالاترین بخش تنگه اهست، گل و لای شسته شده از کوهستان به دلیل شیب زیاد کوه، تجمع خاکی روی مصطبه‌ها داشت که مجبور شدیم بخشی از این گل‌ولای‌ها را که کاملاً طبیعی بود و در حوزه اثر هم نبود، برداشت کنیم، هرچند مورد مخالفت تعدادی از همکاران باستان‌شناس قرار گرفت. البته حساسیت روی برخی آثار از حالت معمولی خارج می‌شود و گاهی شکلی پیچیده به خود می‌گیرد. افراد متعدد اظهارنظر می‌کنند اما در اصل آنچه در شوراهای فنی مورد تأیید قرار می‌گیرد باید مورد تبعیت قرار گیرد و همه ما باید بپذیریم انواع راه‌ها و مسیرها و راه‌حل‌ها برای یک مسأله در شوراها مورد بررسی قرار می‌گیرد و نهایتاً آنچه مقدور است انجام می‌شود.»
وی با بیان این‌که ما یا باید دسترسی به آثار را فراهم کنیم یا این که آثار را به طور کلی از دسترس خارج کنیم، افزود: قبل از حضور بازرسان یونسکو بخشی از مسیر باز شد چون؛ «نقش برجسته در نقطه‌ی پر گل‌و لای قرار دارد، برای این که دسترسی حاصل شود آن خاک‌های طبیعی برداشته شد. این کار به هیچ عنوان در عرصه اثر انجام نشده است و فاصله روستای آتشکده تا اثر حدود ۸۰۰ متر است.
او همه‌ی منطقه "تنگاب" را راه باستانی دانست و افزود: طبیعی است که انسان در دوره‌های مختلف از آن معبر گذر کرده است، ممکن است اثری هم از انسان در طول گذرش باقی مانده باشد که مهمترینش قلعه دختر است و تنگاب هم به همین دلیل به ثبت جهانی رسید که بتواند فعل و انفعال انسان را که در آنجا منجر به شکل‌گیری فیروزاباد شده حفاظت کند، اما این که تخریبی وارد شده است باید گفت تنگاب به دلیل محدودیت فضا جاده آسفالته‌ای از قدیم در آن وجود دارد و مورد استفاده است. آب بندی هم حدود ۲۵ سال پیش در نزدیکی همین نقش برجسته جنگاوران ایجاد شد که ما در تدارک هستیم تا آن یا تبدیل به مسیر گردشگری شود یا این که اگر اجازه داشته باشیم کل این آب‌بند را برداریم و حذف شود.
با وجود همه‌ی این اتفاقات او اظهار کرد:«فرصت نشد کارشناسان یونسکو از این بخش بازدید کنند اما آن‌ها اعتقاد دارند باید مسیر دسترسی به نقش برجسته‌ها فراهم می‌شد، ما در تلاش هستیم طرحی ارائه شود که این مسیر تهیه شود و دسترسی به نقش‌برجسته‌ها را در برنامه‌های توسعه محور فیروزآباد مورد توجه قرار داده‌ایم.»
اما این صحبت‌ها در حالی مطرح شده‌اند که در حدود ۱۰۰ متری سنگ‌نگاره‌ی جنگ‌سواران یک جاده وجود دارد و مسیر راه شاهی ساسانی، با پلکان‌های دستکند ایجاد شده‌اند، سنگ‌نگاره‌ای که حتی به گفته‌ی کارشناسان به سختی موقعیت دیگر سنگ‌نگاره‌ها نیست که نتوان از آن عبور کرد.
و حتی تورهای گردشگری کمی در زمان حضور در این محوطه به سمت این سنگ‌نگاره می‌روند، حال در این شرایط میزان لزومِ ایجاد این جاده چه بوده است؟
با این وجود و بعد از صحبت‌های عسگری، آیا به این نکته توجه شده است که «بر پایه قانون و ضوابط میراث فرهنگی، هرگونه دخل و تصرف، پی‌کنی، تعمیرات، تاسیسات و تسطیح در عرصه و حریم آثار ممنوع است و در صورت نیاز ضروری در حریم آثار باید هرگونه عملیاتی به تایید و تصویب شورای فنی سازمان میراث فرهنگی استان برسد؟» و آیا این کار برای آن جاده‌کشی انجام شده است؟
باستان‌شناسان و کارشناسان این اثر را یکی از بزرگ‌ترین سنگ‌نگاره‌های ساسانی ایرانی می‌دانند که دست‌کم تا قبل از ثبت جهانی از نظر حفاظتی در موقعیت بدی بوده است، به همین دلیل بیشتر به این نکته تاکید می‌کنند که در این شرایط چه لزومی برای ایجاد ان جاده وجود داشته است؟