یک گروه تحقیقاتی بین‌المللی با استفاده از ژنوم کامل دی ان ای های باستانی به تجدیدنظر در مورد تاریخ آمریکای مرکزی و جنوبی پرداختند. آنها دی ان ای های ۴۹ نمونه، تاریخی باقدمت حدود ۱۰ هزار سال از بلیز، برزیل، رشته کوههای آند مرکزی و جنوب آمریکای جنوبی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. از این تجزیه و تحلیل‌ها، چنین برآورد می‌شود که بخش اعظمی از اجداد آمریکاییهای مرکزی و آمریکای جنوبی، حداقل از سه موج مختلف ورود انسان از آمریکای شمالی وارد شده اند و تمامی آنها از یک خط مهاجرتی که از تنگۀ برینگ درحدود ۱۵هزار سال قبل آغاز شد، نشات میگیرد.
این شواهد که در تاریخ ۸ نوامبر ۲۰۱۸ در مجلۀ Cell ارائه شد، نشان میدهد که در میان این تبار اجدادی، دو جریان ژنتیکی ناشناخته از آمریکای شمالی به جنوبی وجود داشته که یکی از آنها، بعداً در حدود ۹۰۰۰ سال پیش، توسط یک جمعیت بزرگ جایگزین می‌شود.
به گفتۀ دیوید ریچ، ژنتیکدان دانشکدۀ پزشکی هاروارد و موسسۀ پزشکی هاوارد هیوز: « کار ما، شمارِ ژنومهای باستانی قابل دسترس در این منطقه را چندین برابر کرده که اکنون حدود ۲۰ عدد است. این تحقیقات، تصویر بسیار جامع‌تری از تاریخ بومیان آمریکا را به دست میدهد. این مجموعه وسیعتر داده ها، خاستگاه مشترک جمعیت های آمریکای شمال، مرکزی و جنوبی را آشکار می‌سازد؛ همچنین این یافته ها پرده از دو جریان ژنتیکی میان آمریکای شمالی و جنوبی دارد که تا کنون ناشناخته باقی مانده بود.»
به گفتۀ کوزیمو پوث، ژنتیک باستان شناس از موسسۀ مکس پلانک، و همچنین نویسندۀ دیگر این پژوهش:
« تقریبا، تمامی ساکنان آمریکای مرکزی و جنوبی، از یک منشا اولیه، به صورت شعاعی، حداقل به سه شاخه تقسیم شدند. این بدین معناست که تقریبا تمامی اجداد آمریکاییهای مرکزی و جنوبی، از یک منبع جمعیتی یکسان آمده‌اند؛ اگرچه یکی از آنها، قبل از پراکنده شدن در آمریکای جنوبی، به شاخه های متنوع تری تقسیم شده بود. جالب اینجاست که اما اگر فقط روی دی ان ای مردمان امروزی تمرکز نماییم هیچ یک از این جریان های ژنتیکی قابل شناسایی نیستند و این واقعیت نشان دهندۀ قدرت دی ان ای باستانی است»
همچنین، تجزیه و تحلیل ژنومها، دیدگاههای جدیدی در راستای مردم مرتبط به فرهنگ کلویس به دست میدهد. این مردم، به طور کلی، در شمال آمریکا و در حدود ۱۳هزار سال قبل، پراکنده شدند. شواهد باستانشناختی از محوطه‌های دارای فرهنگ کلویس نشان میدهد که دست ساخته‌های فرهنگ کلویس به آمریکای جنوبی نرسید. اما محققان با استفاده از فناوری جدید توالی ژنوم، توانستند ژنوم کامل نمونه هایی را توالی یابی کنند که که قبلا منتشرشده بودند –نمونه ها به حدود ۱۳ هزار سال پیش بازمیگردد و مرتبط با فرهنگ کلویس در مونتانا هستند-. سپس محققان ژنوم کامل این نمونه ها را با اولین نمونه های کامل ژنومهایی باستانیِ آمریکای جنوبی و مرکزی که به حدود ۹ تا ۱۱ هزار سال قبل بازمیگردد، مقایسه کردند و نتیجۀ بسیار مهم این بود که همگی دارای یک نیای مشترک هستند. این نتیجه پیشنهاد میکند که مردمانی که فرهنگ کلویس را انتشار دادند، ، تاثیر شگرفی روی مناطق بسیار جنوبی تر که مردمان آنها دست افزارهای سنگی غیر کلویس تولید میکردند، نیز گذاشتند.
به گفتۀ ناتان ناکاتوسکا، دانشجوی دکتری آزمایشگاه ریچ در هاروارد: « انتظار نمیرفت که رابطه‌ای میان مردمانی که منتسب به فرهنگ کلویس در آمریکای جنوبی بودند، بیابیم. اما، به نظر میرسد که گسترش تبارهای نیاییِ فرهنگ کلویس تا آمریکای مرکزی و جنوبی ادامه پیدا کرده باشد. »
در پایان از این نوشتار، چنین نتیجه میگیرد که این تبارهای ژنتیکی مرتبط با فرهنگ کلویس، در حدود ۹ تا ۱۰ هزار سال پیش با مردمان از لاگوآ سانتا در برزیل، در هم آمیختند. این نتیجه گیری با این فرضیه که این محوطه ها حاصل مهاجرت جداگانه از آسیا به این منطقه هستند، سازگاری ندارد. محققان همچنین نمونه هایی با قدمت تقریبا ۱۱ هزار سال در شیلی و ۹ هزار سال در بلیز را یافتند که از نظر ژنتیکی بسیار به مردمان فرهنگ کلویس شباهت دارند.
پژوهشگران نشان دادند که پس از این چرخه های جمعیتی عظیم، اتفاق جمعیتی خاصی رخ نداده و برخلاف مناطقی همچون اوراسیا و آفریقا، در قارۀ آمریکا تداوم شگفت انگیزی از نظر جمعیت شناختی به وجود آمده است. پوث در ادامۀ گفته هایش افزود: « امروز، استمراری قابل توجه بین اسکلتهای قدیمیتر و جدیدتر وجود دارد. برای مثال مردمان ساکن منطقۀ آند مرکزی، می‌توانند نیای خود را در مردم باستانی Cuncaicha و Amayara در حدود ۹ هزار سال قبل بیابند. ما بسیار مشتاقیم که دربارۀ چشم انداز تاریخ جمعیت مردم آمریکا درک غنیتری داشته باشیم، اما هنوز خلاهایی در گاهنگاری این منطقۀ وسیع وجود دارد. ما در صدد هستیم که نمونه های ژنتیکی بیشتری از محوطه های قدیمیتر و متاخرتر از کشورهای بیشتری، مانند کلمبیا، ونزوئلا، و قسمتهای دیگری از برزیل را جمعآوری کنیم و همچنین سیر تطور ویژگیهای ژنتیکی را در مرور زمان به بوتۀ آزمایش بگذاریم. »