انباره های اطلاعاتی در میان تمامی فناوری های دیجیتالی روز جهان با بیشتری جهش ممکن از نظر حجم و کمترین پیشرفت از نظر سرعت روبرو است. براساس این شیوه می توان یک آرشیو دیجیتال از تمام اطلاعات ممکن را فقط در یک مولکول دی ان ای ذخیره کرد که به لحاظ تئوری، میتواند برای صدها هزار سال بدون از دست دادن اطلاعات، باقی بماند.
رابرت گرس و همکاران وی در موسسه تکنولوژی فدرال سوئیس (ETH) در زوریخ میگویند: توانستهاند شیوهای را برای کپسول بندی دی ان ای در شیشه ابداع کنند که به مثابه ایجاد یک شکل فسیلی از ذخیره اطلاعات است. آنها برای حذف هرگونه خطا به هنگام رمز گشایی اطلاعات مکتوب در کد دیجیتالی ژنتیک دی ان ای، از آلگوریتم های ریاضی استفاده کردهاند که در مخابرات امواج رادیویی دور برد کاربرد دارد. به گفته این پژوهشگران، آنها توانستند از ابزارهای مهندسی اطلاعات و مواد شیمیایی برای محافظت از اطلاعات دیجیتالی واقعی به شکل یک مولکول دی ان ای استفاده کنند.
دکتر گرس میگوید تیم پژوهشی وی توانسته است ۸۳ کیلو بایت متن را از منشور پزشکی فدرال سوئیس در سال ۱۲۹۱، و همچنین کتاب “متدهای ارشمیدوس” که مربوط به قرن دهم است، را براساس تناوبهای ۴ بلوک ساختاری شیمیایی (نوکلئوتایدها: A،C،T،G) را به کدهای دیجیتالی دی ان ای تبدیل و ذخیره کنند. دانشمندان معتقدند که استفاده از دی ان ای می تواند انباره سازی اطلاعات را با یک جهش بسیار بزرگ روبرو سازد. براساس تحقیقات به عمل آمده، یک رشته دی ان ای که تنها در زیر میکروسکوپ قابل رویت است می تواند حجم عظیم ۳۰۰ هزار ترابایت داده را در خود جای دهد.