به گزارش سرویس علمی ایسنا، محققان دانشگاه ویتواترسرند بر این باورند که نمونه بافت پوستی کشف شده در غاری در نزدیک ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی متعلق به گونه‌های اولیه انسان موسوم به جنوبی‌کپی سدیبا است. این بافت می‌تواند قدیمی‌ترین نمونه بافت نرم کشف‌شده انسان باشد و جزئیات جدیدی را در مورد این گونه منقرض شده در اختیار دانشمندان قرار خواهد داد. دانشمندان که از سال 2008، کشف بقایای یک مرد جوان 127 سانتیمتری را آغاز کرده بودند، بر این باورند که همچنین توانسته‌اند بقایای آخرین غذای خورده شده توسط انسان‌های باستانی را در میان دندان‌های آن‌ها کشف کنند. به گفته آن‌ها، دانه‌ها و سایر ذرات غذا که در دندان‌های این موجودات باقی مانده بود، تاکنون حفظ شده‌اند. پروفسور لی‌برگر، انسان‌شناس دانشگاه ویتواترسرند، اولین بقایای انسان جنوبی‌کپی سدیبا را در سال 2008 و پس از برخورد تصادفی پسرش متیو با یک تکه استخوان فسیل شده در نزدیکی ژوهانسبورگ کشف کرد. آن‌ها بعدها یک جمجمه نسبتا کامل را در کنار استخوان‌های بازو، دست، مچها و آرنج استخراج کردند. این کشف در سال 2010 اعلام شد. وی این انسان اولیه را یک گونه جدید موسوم به جنوبی‌کپی سدیبا نامید که گونه انتقالی بین جنوبی‌کپی‌های اولیه و گونه‌های اولیه هومو هستند. اگرچه این کشف بسیار جنجال‌برانگیز بوده و برخی انسان‌شناسان بر این امر پافشاری می‌کنند که استخوان‌ها متعلق به یک گونه جدید نبوده، بلکه ترکیبی از استخوان‌های چند انسان اولیه متفاوت است. اما از سال 2010 تاکنون، پروفسور برگر و تیمش توانستند بقایای پنج اسکلت دیگر را در این منطقه استخراج کنند که شامل دو اسکلت نسبتا کامل و چندین اسکلت حیوان هستند. به گفته برگر، این یافته‌ها به تائید نظریه جنوبی‌کپی سدیبا به عنوان یک گونه منحصربفرد کمک می‌کنند. به اعتقاد محققان، این منطقه قبلا یک غار باستانی و شاید از یک حوضچه آب برخوردار بوده که حیوانات را به سوی خود جذب کرده و برخی در آن غرق شده‌اند. این غار بعدها فروریخته و همه چیز در زیر آن حفظ شده است. پروفسور برگر و همراهانش بر روی دو تکه جمجمه انسان استخراج شده از زمین متوجه سطح غیرعادی شدند که شامل لایه‌های کوچک و باریک مشابه بافت پوست بودند. محققان از اسکن سه‌بعدی، میکروسکوپ و تحلیل‌های شیمیایی برای بررسی این نمونه‌ها استفاده کرده‌اند. آن‌ها امیدوارند بتوانند دریابند که اگر این نمونه‌ها، بافت پوستی هستند، آیا خشک شده‌اند یا در آب مرطوب مانده و در سنگ حفظ شده‌اند. همچنین در کنار این اسکلت‌ها، بقایای گیاهان و حشراتی کشف شده که در برش سیمان‌مانند حفظ شده‌اند. تصور می‌شود که رسوب موجود در کف حوضچه آب به حفظ ماده آلی در برابر باکتری‌ها که می‌توانستند منجر به فاسد و تجزیه شدن بقایا شوند، کمک کرده است. محققان اکنون در تلاش برای ساخت یک آزمایشگاه زنده در این منطقه هستند تا بتوانند کار بررسی فسیل‌ها را بدون آسیب رساندن به آن‌ها ادامه دهند. این آزمایشگاه همچنین از یک پلت‌فرم برخوردار خواهد بود که به اعضای عمومی اجازه بازدید از منطقه و بقایای کشف شده را می‌دهد.